Courage©

3

Snel krabbel ik overeind en duw mezelf met veel moeite recht. Opeens voelt de duisternis zwaar op mijn schouders. Ik zucht en leun tegen een muur.

Plots hoor ik een zacht geschuifel en meteen sta ik bevroren in het donker voor me staren.

Ik wacht een paar minuten tot mijn ogen aan het donker gewend zijn en zie dan een donkere gestalte vaag op een gammel gevangenisbedje zitten. De woorden van Luke schieten door mijn hoofd: "Stop haar maar bij Nightingale."

"A-Alex Nightingale?" vraag ik aan de gestalte die een hoogstens 3 meter van me af zit.

“Ja,” De schaduw beweegt weer en ik glimlach. Dit is de jongen die ik wilde redden waardoor ik nu mijn eigen leven heb verknald. De glimlach verdwijnt weer als sneeuw bij de eerste lentezon bij die laatste gedachte, “Ja dat ben ik. En met wie heb ik de eer deze cel te delen?”

“Victoria. Victoria Heart, maar de meesten noemen me Vic.”

“Victoria... Mooie naam.”

“Dankje.”

Met een klap dringt alles opeens tot me door. Ik heb mezelf weer eens diep in de nesten gewerkt. Waarschijnlijk sterf ik hier een eenzame dood en zie ik mijn vrienden, mijn familie en mijn ouders nooit meer terug en kan ik niet eens afscheid nemen als ik word vermoord...

Ik zucht diep en een traan laat een nat spoor achter op mijn kaak. De vermoeidheid slaat toe en ik voel over mijn geschuurde en pijnlijke polsen. Ik laat me tegen de koude muur naar beneden zakken. Ik trek mijn knieën op tot mijn kin en wieg mezelf zachtjes heen en weer.

“Gaat het wel?” Alex staat op en komt naar me toegelopen. In het zwakke licht dat onder de celdeur doorschijnt, kan ik zijn uiterlijk goed bekijken.

Hij heeft ravenzwart haar dat warrig door elkaar zit, maar wat hem nog aantrekkelijker maakt. Hij heeft een glinsterende piercing in zijn neus zitten en zijn helblauwe ogen absorberen al het licht. Onder zijn zwarte Pink Floyd-tanktop kronkelen een paar subtiele en kleurrijke tatoeages.

Alex komt naast me zitten en kijkt me medelijdend aan. Ik draai mijn hoofd van hem weg. Hij is wel de laatste persoon die een poging zou moeten doen om me beter te voelen.

Vanuit mijn ooghoek zie ik dat hij zucht en een hand door zijn haar haalt.

“Je weet toch dat er meisjes een moord zouden begaan om naast me te komen zitten, hé?”

Ik kijk hem fronsend aan.

“Waarom dan? Voor mij lijk je alleen maar een arrogante kwal die zich aan zijn uiterlijk hecht en zeer egoïstisch is.”

“Dat steekt, weet je? Heb je nog nooit van mij gehoord? Alex Nightingale? De frontzanger van Beasty Boys? Die hete tijger die alle meisjes kan krijgen? Nee?”

Ik schud mijn hoofd. “Die hete tijger is voor mij nog altijd een onbekende arrogante kwal. Sorry.”

Hij glimlacht. “Ach ja, nu hebben we alle tijd om elkaar te leren kennen... En het is nooit te laat om te fangirlen zou ik zeggen,” vertelt hij met een knipoog.

Ik glimlach. “Nou ja, misschien komt er ooit een tijd dat ik eens naar je muziek zal luisteren. Ben je dan zo beroemd eigenlijk?”

“Wees maar zeker. Wil je een handtekening? Ik heb wel geen stift bij me, sorry.”

Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan.

“Oh ja sorry, ik eh... Ja ik ben nu ja redelijk bekend om het zo te zeggen, ja. Maar ik zing ook in het Engels. Het is maar dat je het weet.”

“Gelukkig. Ik haat Nederlandse of Vlaamse liedjes.”

Alex begint te lachen. “Dan hebben we iets gemeen!”

“Ja, whatever.” Ik draai mijn hoofd weer van hem weg en begin aan mijn T-shirt te prullen.

Hij zucht bedroefd. Een steek van schuldgevoel boort zich in mijn hart.

“Sorry, ik-- ik wilde je niet kwetsen... Het--”

“Maakt niet uit. Je hebt vast ook veel meegemaakt vandaag. Je leven is opeens dramatisch veranderd, is het niet?”

“De reden dat ik hier zit is eigenlijk omdat ik jou wilde redden...”

“Oh.”

Stilte.

“Hoe--”

“Ik liep gewoon rustig in de straat toen ik opeens jou zag. Ik wilde je redden dus ik sprong direct de eerste de beste taxi in en beval het busje waar jij in zat te volgen. Blijkbaar was het een volgauto, dus zat er één van de collega's van jouw kidnappers in. Onderweg heeft hij een andere route genomen omdat ik zo gezegd te veel wist. Ik heb de politie gebeld. Ze weten van onze verdwijningen..." Mijn stem begint te breken en ik krijg een krop in mijn keel. "Ik zal gestraft worden omdat ik Luke een klootzak heb genoemd. Ik ga gemarteld worden, Alex. Ik ga gemarteld worden tot ik doodbloed, of sterf van de pijn."

Alex staat plots recht en steekt zijn hand naar me uit. Ik kijk hem voor een tel lang aan. Uiteindelijk neem ik zijn zachte, voorzichtige hand vast en hij trekt me naar zich toe. Ik aarzel, maar laat me dan toch tegen zijn gespierde lichaam aan trekken.

Plots rollen de tranen als watervallen over mijn ogen. Ik hou ze niet tegen. Ben te gebroken. Te moe. Te hard in shock.

Ik krijg kippenvel op mijn armen en begin te rillen terwijl de tranen nog steeds onstopbaar blijven komen. Ik heb het koud en verlies te veel energie. Maar het kan me niet schelen. Ik heb me al sterk genoeg gehouden vandaag.

Langzaam en voorzichtig neemt Alex me mee naar het gammel bedje en hij zet me op zijn schoot. Mijn vermoeidheid slaat toe als een mokerslag en mijn ogen vallen zachtjes dicht. Ik voel nog net hoe Alex zich neerlegt en ik in zijn armen in slaap val.

;

Hey daar! Fijn je terug te zien!

Jullie kunnen nog altijd een donut brengen, het is maar dat jullie het weten...

Hebben we eigenlijk al een team Alex of een team Nash? Verzin maar wat shipnamen voor Alex en Victoria en Nash en Victoria, want echt dat is nu is iets waar ik echt niet goed in ben...!

Vergeet niet om iets in het gastenboek te schrijven! (⭐& comment) (En een donut te brengen...)

©Britt_02