Courage©

31

Note: er staat een dansende man achter Dave Franco (gif)

Geïnteresseerd, maar met een wrang gevoel bekijk ik de dunne korst die op mijn kenteken is gegroeid. Mijn hoofd zakt lichtjes naar voren terwijl ik in een sluimerende slaap val en voor heel eventjes is alles goed en veilig.

Er klinkt luid gekraak en ik zuig een grote hap lucht naar binnen en verdwaasd zet ik me terug rechtop, beseffend dat ik net in een gênante houding in slaap ben gevallen.

Een donkere schim loopt de trap af en komt naar me toe. “Vic?” Door de slaap bevind ik me in een lichte waas en herken ik de stem niet.

“Wat? Wie is daar?” vraag ik mompelend.

“Vic, word wakker!”

“Hmpf,” is het enige dat er nog uit komt terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf.

“VIC! Ik kom jullie hieruit halen!”

“Wat? Ik--” Terwijl de woorden tot me doordringen duw ik mezelf van de muur af waardoor mijn kettingen verraderlijk aan mijn pols klingelen.

De herkenning van de stem begint stilletjes door mijn waas te sijpelen en ik tuur in de schaduw. “Dave-- David?” verbeter ik mezelf.

“Eindelijk, Vic. Kom op!”

Er wordt een sleutel in het slot gestoken en er wordt aan gedraaid. Mijn tralies vliegt open en David loopt mijn cel in. “Hoe--”

“De politie is ons op het spoor en kan elk moment binnen komen vallen,” onderbreekt David me terwijl hij zich over me heen buigt en mijn kettingen van mijn pols probeert af te krijgen.

“Hoe? Hoe hebben ze ons gevonden?” vraag ik hem en ik trek mijn pols opgelucht weg van de kettingen.

“Ik heb ze gewaarschuwd,” mompelt hij terwijl hij mijn andere pols vastneemt en mijn kenteken bekijkt,“heeft Luke dit gedaan?”

Ik trek mijn pols niet weg en kijk hem droevig aan. Zachtjes knik ik. “Zíjn bloed stroomt samen met míjn bloed.”

David trekt een wenkbrauw op. “Dus hij heeft het met zijn bloed bezegeld?”

Ik knik opnieuw en David trekt me omhoog. Wankel en door mijn verstoorde evenwicht van mijn enkel, zak ik scheef en voel ik me langzaamaan naar de grond vallen. Davids sterke armen grijpen mijn middel vast en weerhouden me er van dat ik op de grond tuimel. “Nou, goed bezig,” fluistert hij spottend in mijn oor.

“Mijn enkel is gebroken, slimmerik,” wijs ik mijn gespalkte onderbeen en voet aan.

Hij buigt zich naar voren om het goed te kunnen zien. Hij vloekt lichtjes. “Dat gaat onze ontsnapping een kléín beetje vermoeilijken.”

Met bange ogen kijk ik hem. “Wat moeten we doen dan?”

Hij haalt zijn schouders en ondersteunt me terwijl we mijn cel uitwandelen. Hij legt me tegen de scheidingsmuur aan waardoor ik Nash niet kan zien en ik naar mijn gevoel bijna explodeer van verlangen. Ik wil hem zó graag zien en hem vastnemen en hem ál mijn gevoelens vertellen.

Ik wil zijn huid voelen, zijn gouden leeuwenhaar aanraken en in zijn reebruine ogen kijken. Zijn volle lippen die altijd de tint van een nog maar net rijpe aardbei hebben. Zijn ingevallen neusbotje en de scherpe lijnen van zijn kaken. De kleine moedervlek bij het einde van zijn oor.

Mijn huid tintelt helemaal en mijn hartslag bonst zo snel in mijn borstkas dat ik schrik heb dat ik een hartaanval krijg.

Ik schuif ongewild naar de grond waardoor mijn haar in vieze, dikke, natte strengen voor mijn gezicht valt en mijn handen de koude grond raken waardoor er een koele huivering door mijn armen naar boven trekt.

Ik staar voor me uit en luister aandachtig naar Nash die woedend reageert op de aanwezigheid van David.

“Wat doe jij nou hier?! Laat ons met rust!” roept hij kwaad.

“Nash, laat me jullie helpen! Vic is al vrij!” verdedigt David zich.

“Jij hebt het recht niet om haar naam uit te spreken!”

Even is het stil en in de verte hoor ik geschreeuw. De politie is hier.

“Nash, lúíster dan! Hoor je de politie niet?! Ik ben mee de good guy!”

Nash is stil en David grijpt zijn kans om Nash los te maken. Bovengronds klinkt er geschreeuw en geweerschoten. Verdoofd en bang kijk ik om me heen, bang dat er een kogel naar binnen vliegt.

David loopt Nash’ cel uit en komt naar me toe. “Het is oké, we zijn hier veilig!” zijn stem komt nauwelijks boven het geratel van wapens en geschreeuw uit,“We moeten hier alleen zo snel mogelijk uit zien te geraken, anders zijn we gedoemd. De Castello’s hebben hier granaten en mijnen liggen. Ik vrees dat het hier een echt slagveld wordt.”

Ik hef mijn hoofd op en kijk hem aan. “De Castello’s?”

David kijkt me aan en trekt een wenkbrauw op. “Ja, de Castello’s... Je-- je weet niet hoe dit drugskartel heet?”

Ik schud mijn hoofd en mijn kaken krijgen een lichte, blozende kleur. “Nee, ik-- ik heb nooit geweten hoe ze heten.”

“Vic, je zit middenin de Castello-clan! Het bekendste drugskartel in West-Europa!”

Een donkere stem klinkt hogerop en met een ruk draai ik mijn hoofd naar boven. “En je komt er nooit meer uit,” sist een hese, duistere stem waar ik kippenvel van krijg.

“Luke,” fluister ik naar de donkere gestalte die naar beneden komt gelopen en meer macht uitstraalt dan ik ooit eerder heb gezien. Hij draagt een kogelwerend vest en een losse, lederen jas. Rond zijn heupen hangen verschillende wapens waaronder een granaat. Zijn blik is helder en razend.

Hij kijkt me dreigend aan en zijn blik glijdt naar David toe. “Verrader!” schreeuwt hij en zijn stem buldert door de ruimte. Ik krimp in elkaar, maar David vertrekt geen spier. Berekend kijkt hij Luke aan.

Ik heb ooit geleerd om een roofdier nooit in de ogen te kijken omdat ze zich dan bedreigd zouden voelen en kunnen aanvallen. Wat David nu doet is het tegenovergestelde. Zijn macht en kalmte heersen over Luke heen, maar Luke geeft zich niet zo snel gewonnen en richt vliegensnel met een Glock op Davids voorhoofd.

Een gil ontsnapt uit mijn keel en ik houd hem niet tegen. “NEE!”

Luke vestigt zijn aandacht terug op mij en in mijn ooghoek zie ik een elegante schaduw naar me toe bewegen. In minder dan een kleine seconde staat Nash naast me en trekt hij me omhoog, zodat ik tegen zijn borstkas aansta. Ik snuif zijn geur op en er vormen zich tranen in mijn ogen.

Luke gromt. “Ik maak een deal met jullie: geef mij Vic en ik laat jullie leven.”

;

Ik heb dit hoofdstuk met twee honderd woorden ingekort hahahahahaha

Riebe is real people!

S/o naar Hanne en mezelf daar voor hahahahaha (binnenpretje)

In ieder geval, het is hier pittig leuk alleen heb ik nu een ontstoken teen :(

(Ik heb deze hoofdstukken op voorhand geschreven) -> Lil’ Kleine zijn hit VAKANTIE is echt.... Love. Heeft de fandom van LK eigenlijk een naam?

Ciao mi amores

©Britt_02