Courage©

24

Met opgetrokken wenkbrauw staar ik Dave aan voor dat ik mijn woorden heb hervonden. "Je liegt," fluister ik zelfingenomen terwijl Dave zijn gezicht van me afwendt.

Met een ruk draait Dave zijn hoofd naar me toe en gooit zijn handen in de lucht. "Ik líeg? Waarom zou ik liegen, Vic?!" roept hij en zijn ogen schieten naar de deur waarna hij zichzelf verbetert en met zijn vinger naar me wijst, "Iedereen liegt vlak voor je neus en jíj bent te blind om het zien," sist hij op een fluisterende toon, "Of misschien wil je het niet zien."

Ik recht mijn rug en kijk hem vechtlustig aan. "Wat bedoel je daar mee?"

"Ik bedóel," gaat hij verder terwijl hij uit zijn leunpositie van de deur komt en naar me toe springt zodat hij in mijn oor kan fluisteren, "dat niets is wat het lijkt. Vic, kom op. Open je ogen en kijk verder dan wat je wordt wijsgemaakt!"

Hij trekt zich terug en kijk hem een tel lang aan. "Waarom vertel je me dit?" vraag ik hem uiteindelijk.

Dave zucht vermoeid en haalt wanhopig een hand door zijn haar en werpt snel een blik naar buiten voor hij me terug aan kijkt, deze keer met een vriendelijke, medelijdende blik.

"Ik ben opgegroeid met maar één taak, Victoria," hij glimlacht kort naar me, "en dat is jou beschermen."

Ik kijk hem verbaasd aan en hij klopt met zijn hand naast zich op het bed om aan te geven dat ik me naast hem moet zetten. Alles voelt plotseling anders aan en met wankele stappen zet ik me naast hem neer.

"Mijn vader en jouw vader hebben samen in de politiemacht gewerkt. Ze waren beiden gespecialiseerd in het ontmantelen van drugskartels zoals deze. Alleen, de laatste die ze wilden oprollen, werd hen fataal. Onze vaders reisden samen naar Frankrijk met het vliegtuig om de bende te achtervolgen, maar dat werd hun laatste trip-"

"Want dat vliegtuig is ontploft," vul ik hem aan. Hij knikt.

"Maar... Ik begrijp het niet, het vliegtuig is ontploft door een technische fout in de motoren," leg ik Dave vragend voor.

Hij kijkt me kort aan en schudt dan zijn hoofd. "Er is een bom afgegaan in de cockpit en in de eerste klasse - waar onze vaders zaten. De politie heeft de werkelijke feiten verhuld om de aandacht van de media af te leiden zodat onze vaders hun missie ongeweten zou blijven. Uiteindelijk heeft heel defensie ook hun bijdrage moeten leveren om zich bezig te houden met dit drugskartel. Nog steeds, trouwens."

Ik draai me naar hem om. "Nog steeds?"

"Vic," Dave draait zich naar me toe, "dit is het drugskartel dat onze vaders heeft vermoord."

Ik kijk hem aan. Focus me op zijn bruine ogen en laat de golf van emotie die me overspoelt over me heen lopen. Houd me vast aan de gouden stipjes in zijn ogen die me intens aankijken. Ik hap naar adem en haak mijn ogen los.

Alles is een waas. Ver weg besef ik dat ik van het bed opsta en naar het balkon strompel terwijl ik alle meubels vast neem die in mijn buurt staan. Mijn hart klopt in mijn keel en mijn hoofd bonst. De buitenlicht slaagt me in mijn gezicht en tranen prikken in mijn ogen. Ik doe mijn best om de krop in mijn keel weg te slikken, maar het doet pijn. Mijn hoofd, keel en borst doen pijn en ik hap naar adem terwijl één enkele traan over mijn wang loopt en ik stevig de reling van het balkon vasthoud en de wind wild door mijn haren laat waaien waardoor ze tegen mijn natte kaak kleven en mijn gezicht achter een bruin gordijn wordt verstopt.

Vaag voel ik een aanwezigheid naast me en ik haal mijn haar uit mijn gezicht. "Mijn echte naam is David trouwens." Dave kijkt me aan, maar ik vermijd oogcontact en laat mijn blik op een blonde jongen vallen die in de tuin staat te roken. Alsof hij mijn verlangende blik in zijn rug voelt, draait hij zich om en richt zijn blik naar boven en kijkt me intens aan alvorens zijn blik naar David verschuift en zijn gezichtsuitdrukking verandert naar een woedende onweerswolk.

Hij stormt weg, richting de villa en ik vermoed dat hij denkt dat ik huil door iets dat Dave me zou hebben aangedaan. Snel richt ik mijn blik op Dave en hij beantwoordt hem met een een kleine glimlach alvorens zijn mond weer naar een dunne streep verandert.

"Is Nash te vertrouwen?" vraag ik hem twijfelend.

"Te vertrouwen is een groot woord, maar hij is wel eerlijk en hij weet niets van dit alles. Zijn liefde voor jou is oprecht."

Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond en ik draai me terug om om naar binnen te gaan, maar voor ik het balkon verlaat blijf ik staan en kijk David strak aan. "Waarom doe je dit? Ik bedoel, je was oorspronkelijk een vieze, gemene rotzak."

Hij lacht kort, maar zonder vreugde. "Ik moest in het plaatje kloppen en niet verdacht lijken. Het was het beste dat je me haatte en een vuile hond vond," nu lacht hij wel oprecht en hij haalt een hand over zijn nek. "En ik doe dit omdat ik je vader heb beloofd je altijd te beschermen."

Ik knik vluchtig en draai me terug om.

"Vic?"

"Ja?"

"Het spijt me. Je weet niet hoe moeilijk het voor me was om je zo te behandelen."

Ik knik opnieuw en zet een paar stappen naar binnen, maar een hand houdt me tegen en trekt me terug.

"Vic, vertrouw me alsjeblieft als ik je vertel dat ik je hieruit kan halen."

Ik kijk hem een tel lang aan zijn hartverscheurende blik trekt me over de streep. "Jij bent de enige die kan begrijpen hoe ik me voel... Ik vertrouw je," fluister ik na een korte stilte.

Hij glimlacht kort door de opluchting en laat me los. "Vic, als je de kans hebt, vlucht dan. Kijk nooit om, maar blijf altijd doorlopen," sist David op een dwingende toon.

Ik aarzel en kijk hem aan. "Maar wat dan met jou, of Nash? En Alex?"

David schudt zijn hoofd en kijkt me treurig aan. "Nash zorgt wel voor zichzelf, dat doe ik ook. En Alex... Die verdwijnt normaliter uit zichzelf, dat is het plan toch."

"Het plan? Hebben jullie een plan dan?"

"Ik," David wrijft ongemakkelijk over zijn nek en een harde klop op de deur doet me omhoog springen van schrik terwijl Nash mijn naam roept en Dave bedreigt, "Vic, vlucht gewoon wanneer je de kans hebt, oké? Zweer dat je dat doet!"

"I-ik zweer dat ik zal vluchten wanneer de kans daar is," stotter ik.

David zucht opgelucht en de deur vliegt open waarna ik me naar Nash omdraai en hij me bezorgd in zich opneemt. Ik ben oké, gebaar ik met mijn mond. Hij knikt en werpt een kwade blik naar Dave die achter me staat.

"Wat was je van plan, Dave?"

Ik draai me terug naar David om, maar de David is al opnieuw in zijn rol gekropen en kijkt me met een vieze grijns aan waar ik de koude rillingen van krijg. "Veel," glimlacht Dave gemeen en ik word achteruit getrokken en tegen een harde borstkas aangedrukt. "Je blijft met je vieze poten van haar af, begrepen?"

Dave lacht kort, maar zonder vreugde en kijkt me zo vluchtig aan dat ik het nauwelijks opmerk. "Jullie zijn alle twee in mijn kamer, wat dus betekent dat dit mijn gebied is en ik mag doen wat ik wil."

Nash stapt gestaag achteruit en ik schuifel achter hem aan de kamer uit. Net voor de deur wordt gesloten, kijkt David me een laatste keer vriendelijk aan.

;

Yo, het is bloedheet hier.

Doei.

(Courage bestaat ongeveer een jaar vandaag -> FEEST)

OMG WE HEBBEN DE 11K GEHAALD

©Britt_02