Courage©

15

Caspians voetstappen sterven weg op de stoffige, houten vloer en ik draai mezelf voorzichtig op mijn rug. Mijn adem stokt in mijn keel en een fronslijntje wordt diep in mijn voorhoofd gekerfd terwijl de pijn in mijn schouder brandt.

Ik sluit mijn ogen en concentreer me op een comfortabele houding. Wanneer ik eindelijk zonder al te veel pijn goed lig, slaak ik een diepe zucht. Ik blaas de hete lucht naar buiten en voel hoe mijn borstkas ineenzakt terwijl de lucht uit mijn longen verdwijnt. Mijn gedachten dwalen af.

Mijn hart brandt van verlangen naar vrijheid en rust. Het is gek, denk ik bij mezelf, hoe je sommige dingen alleen kunt ervaren als ze van je worden weggenomen. Vrijheid. Vrije meningsuiting. Het zijn enkele voorbeelden van zo'n toestanden.

Een pijnlijke steek van verdriet en vermoeidheid brandt door mijn aderen. Het is zo'n vermoeidheid die je echt tot in je botten voelt.

De zachte geluiden die het huisje vulden, vervagen en een diep gevoel van slapende rust verspreidt zich snel door mijn lichaam.

Mijn gedachten reizen af naar mijn moeder en vrienden...

Voorzichtig open ik de voordeur van ons appartementje. De deur piept zachtjes zoals gewoonlijk. We zijn het zo gewoon, dat we beiden het geluid niet meer horen. Bewust toch niet.

Ik kijk uit over onze houten eettafel waar zes stoelen rond staan en onze zitkamer met de donkere, levensloze flatscreen en het lederen bankstel. Buiten overgiet de koude herfstzon de stad met haar vroege stralen. De lucht is asgrauw en lijkt mee te treuren met mijn moeder die voorovergebogen aan tafel zit. In haar kastanjekleurige, korte haar verschijnen grijze, doffe plukken. Stille snikken die door merg en been gaan, komen van haar kant af en haar lichaam schokt.

Ik zet een stap naar binnen en sluit de deur achter me. Voorzichtig en stil, verplaats ik me naar haar toe. "Mam?" fluister ik wanneer ik naast haar sta. Haar gezicht is dieper uitgesneden en scherper door de donkere schaduwen die over haar gelaat dansen. Ze ziet er dof en uitgeleefd uit doordat ze geen enkel spatje nieuwe make-up op heeft en de tranen diepe sporen over wangen achter laten. Haar haar hangt over haar voorhoofd en de diepe lijntjes in haar huid verraden dat ze al in geen dagen een goede nacht heeft gehad. "Mam?"

Ik leg mijn hand troostend op mijn moeders schouder. "Mam?" herhaal ik,"Mam, ik ben oké. Maak je geen zorgen om me ik..."

"Waarom ik?" mompelt mijn moeder, niet beseffend dat ik naast haar sta. "Waarom gebeurt dit allemaal bij mij?" Het verdriet in haar stem breekt mijn hart.

"Oh Victoria, je was alles wat ik nog over had," fluistert ze, huilend en rouwend over mijn verdwijning. Ze verbergt haar gezicht in haar handen en huilt met lange ademteugen en schokkende bewegingen. Een steek van pijnlijk verdriet treft mijn hart wanneer ik besef dat ze denkt dat ik dood ben.

Mijn zicht wordt troebel en de eerste traan baant zich een weg over mijn wang. Ik laat mijn hand treurig van haar schouder vallen en laat mijn blik op de foto's die voor mijn moeder op de tafel liggen vallen. Met mijn vinger teken ik onzichtbare lijnen over de foto's die samen op een hoopje liggen. Ik pak er een vijftal op en bekijk ze me lopende tranen.

De eerste foto is een foto die op een zonnig strand is getrokken. Mijn moeder kust mijn glimlachende vader op de wang terwijl ik op de grond met het zand zit te spelen. Ik draai de foto om en bekijk de datum met een steek van verdriet. 16/07/2005 staat er in digitale cijfers te lezen. Een hevig gevoel van wanhoop en pijn overvalt me en de tranen lopen onstopbaar over mijn kaken. 16 juli. De maand voordat mijn vader stierf in een auto-ongeluk.

Ik leg de foto terug neer en bekijk een andere foto. Het is een foto die in Curaçao is gemaakt. Ik zit als kleine peuter op mijn vaders schouder terwijl we samen naar de zonsondergang op zee kijken. Mijn vader glimlacht hartelijk en ik lach met hem mee. 24/01/2002 staat er op de achterkant te lezen.