Courage©

20

Lukes handpalmen drukken hard tegen mijn schouders terwijl hij mijn mond verkent met zijn tong. Mijn hoofd schreeuwt dat ik moet bijten, slaan en schoppen, maar het enige wat ik kan doen is hem zijn gang laten gaan terwijl er een rilling van viezigheid over mijn lichaam heen kruipt.

Ik zet mijn handen tegen zijn schouders aan en probeer hem weg te duwen, maar hij is te sterk en drukt zich steviger tegen me aan. Luke knabbelt aan mijn onderlip, maar wat in normale omstandigheden als genot wordt bekeken, doet nu pijn en bittere tranen springen in mijn ogen.

Ik verzet me tegen hem en vecht tegen de tranen, maar de huid rond mijn jukbeenderen verstrakt en de eerste druppel traanvocht glijdt overwinnend over mijn wang.

Lukes handen banen zich een weg over mijn lichaam en glijden over plaatsen waar hij af zou moeten blijven. Ik huil en kan een snik niet inhouden. Luke haalt zijn lippen van de mijne af en kijkt me met donkere, kille ogen aan. "Shhht," sust hij terwijl hij zijn hand van mijn borst afhaalt en die op mijn wang legt om de tranen weg te vegen, "niet huilen."

"Blijf alsjeblieft van me af," prevel ik. Mijn keel voelt dik aan door de angst en de tranen. Luke schudt zijn hoofd waardoor zijn haar voor zijn ogen valt en zijn gezicht een schaduw wordt.

"Ik kan me niet bedwingen als ik bij jou ben, Vic. Gun me dit plezier, alsjeblieft," smeekt hij kreunend.

Ik laat mijn blik over de hele wc dwalen en de stank dringt mijn neus binnen. "I-ik... Nee," mompel ik beduusd,"nee, dat kan ik niet."

Lukes gezicht en spieren verstrakken en hij gromt als een wild beest. "Dan moet het maar op de harde manier," sist hij. Ik verkramp en schop naar hem wanneer zijn bepotelende vingers mijn grijze trui over mijn hoofd trekken en mijn shirt aan stukken scheuren en mijn broek naar beneden trekken. Mijn haar piekt alle kanten op en wangen voelen aan alsof iemand er brandende kooltjes heeft tegenaan gehouden.

"Ne-nee! Ik wil dit niet!" gil ik in instinctieve paniek. Met een ruk heft Luke zijn hoofd op en drukt zijn gezicht tegen mijn kaak en oor waardoor zijn verhitte gezicht smelt tegen mijn bloedhete kaken. "Jij hebt niets te willen, hoer," fluistert hij op een dode, kille manier.

Ik hou abrupt op met tegenworstelen als de woorden tot me doordringen en zich diep in mijn brein nestelen. Luke merkt het en een beestachtige, giftige grijns verschijnt op zijn overschaduwde, donkere gezicht. "Ja, inderdaad, jíj bent míjn hoer." Hij laat een ijzige, ranke vinger over mijn sleutelbeen glijden en ik huiver onwillekeurig.

Luke maakt zijn broeksriem los en ik geef hem een rake klap in zijn gezicht waardoor een tintelend gevoel zich over mijn handpalm verspreidt. Hij grauwt en zijn pupillen verbreden tot zijn okerkleurige irissen zwart worden. Ik zuig geschrokken een hap lucht naar binnen en zijn gezicht verandert naar een wrede, bloedlustige grijns.

Hij grijpt mijn polsen vast en met zijn andere hand draait hij zijn broeksriem er rond vast. Met een ruk trekt hij ze nog steviger tegen elkaar aan en klikt hij de riem vast terwijl ik kreun van de pijn. Luke zwiert mijn armen boven mijn hoofd waardoor mijn schouders kraken door de brute kracht die hij gebruikt en hangt ze nauwkeurig vast aan het omkleedhaakje in de wc.

Ik probeer ze eraf te krijgen, maar ik trek de geïmproviseerde handboeien alleen maar strakker en het leer snijdt in mijn vel waardoor er een straaltje bloed over mijn arm loopt. Luke ziet het en likt het lustig van mijn arm af. Ik voel me misselijk en doe mijn best om niet te kokhalzen.

Luke likt het straaltje bloed weg tot hij op zijn tippen moet staan om ook mijn polsen af te likken met zijn glibberige, vochtige tong. Ik walg ervan en geef hem een verdiende trap in zijn maag.

Hij strompelt naar achteren terwijl hij kreunend naar zijn maag graait. Mijn hele lichaam begint te trillen terwijl ik angstig toekijk hoe Luke herrijst als een feniks uit zijn assen. Zijn litteken staat vuurrood op zijn kaak geschetst door de oranjerode kleur die door het kleine stormraampje valt. Zijn haar steekt alle kanten uit en lichte druppeltjes zweet staan op zijn voorhoofd en slapen.

Met een vliegensvlugge beweging die nauwelijks te volgen is, springt hij als een roofdier naar me toe en vergrijpt zich schaamteloos aan mijn lichaam. Ik huil en gil, maar kan hem niet stoppen.

Mijn hart klopt in mijn keel en mijn polsen schuren langs de lichte kakigele badkamertegeltjes met donkere cementvoeging. Mijn lichaam probeert de toxische stoffen en overtollig lichaamsvocht weg te zweten, maar mijn tranen blijven lopen en Luke haalt zijn vergiftigde, zuchtende lijf niet van me af.

"Je bent van mij, van mij, van mij. Alleen van mij," hijgt hij telkens weer terwijl zijn bezwete lichaam het mijne verschroeit van pure zelfhaat en het onvervalste gevoel van viezigheid.

Hij gaat door, telkens weer. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Zelfs wanneer hij zijn verlossing heeft gevonden. Hij blijft doorgaan, tot mijn ziel meer wonden heeft dan de duivel zelf.

;

Oké, toegegeven, het is korter dan ik oorspronkelijk had gepland, maar soms eindigt een hoofdstuk wanneer het dat zelf wilt en dat is ook zo het geval voor deze.

In ieder geval, ik wil jullie ontzettend hard bedanken, want COURAGE IS BACK IN THE GAME!

De support van jullie de laatste dagen heeft me overrompeld en ik vind het absoluut geweldig!

Oh en ik heb een nieuwe proloog (hoofdstuk 0) dus als je die even zou willen checken hehe

By the way, ik ga zo meteen ravioli eten en ik ben blij!

(Rani1999 is vandaag 17 geworden! Wens mijn stiefzusje een gelukkige verjaardag!)

Hehe

©Britt_02