Courage©

33

Ik houd me vast aan het dashboard, geen tijd hebbend om mijn gordel vast te klikken en we vliegen met een levensgevaarlijke snelheid de garage uit en komen terecht op een verlaten autobaan. Luke slipt doorheen alle bochten in de gladde rijbaan en mijn hele lichaam trilt door de angst die bij me naar binnen sluipt om hier te verongelukken.

"Luke," huil ik bevend,"stop--"

"HOUD JE MOND!" tiert hij zo luid en kwaad dat mijn borst in elkaar krimpt van de angst.

Bruusk duwt Luke zijn rempedaal in en we glijden een paar meter door tot we tot stilstand komen aan de rand van een bos. Om mijn evenwicht te behouden duw ik me in mijn schoenen recht, maar mijn rechterschoen is zompig van al mijn verloren bloed en ik krijs het uit van de pijn. Trillend van woede en adrenaline kijkt Luke me aan en zijn gezicht is onmenselijk woest. Zijn litteken op z'n wang steekt wit af tegen zijn vuurrode kaken en zijn gouden ogen zijn bijna zwart door zijn furie.

Mijn borstkas daalt zo snel op en neer dat ik bang ben dat ik niet genoeg lucht binnen krijg. Met trillende handen open ik mijn deur en gooi ik mezelf de natte asfaltweg op.

Ik kruip op mijn handen en buik van de wagen weg en probeer het bos te bereiken. Er wordt een stevige snok aan mijn haren gegeven en Luke trekt me omhoog terwijl hij een vlijmscherp mes op mijn keel plant. Ik jammer en hij tilt me omhoog van de grond zodat de tippen van mijn voeten de grond nipt raken.

Luke neemt me mee naar het bos en ik verkeer in een walm van pure doodsangst. De scherpe lucht van woede en de metaalachtige lucht van bloed prikt in mijn neus en hij neemt me mee naar het dichtbegroeide loofbos. De vochtige hemel ruikt naar herfst en dode bladeren en hij gooit me neer op de grond. Ik huil en jammer en hij beveelt me recht te zitten.

Met grote, angstige ogen kijk ik hem aan maar zijn gezicht is emotieloos met donkere ogen en een dunne, strakke streep als mond. Ik slik mijn angst weg en kijk hem recht aan terwijl de tranen een bleek spoor achterlaten op mijn vuile gezicht. "Wat ga je doen?" vraag ik hem bevend.

Hij stapt met snelle stappen op me af en plaatst zijn grote hand rond mijn keel. Ik gorgel en probeer hem van me af te duwen, maar hij trekt me omhoog en duwt me neer op mijn knieën. "Je bent niet langer van nut, Victoria Heart."

Mijn onderlip trilt en er verschijnt kippenvel op mijn armen terwijl hij mijn naam giftig uitspuugt. De angst word me te veel en ik heb het gevoel dat ik verdrink in mijn eigen doodsangst. "Luke, alsjeblieft, doe het niet," jammer ik tevergeefs.

Hij neemt me bij mijn kaak vast en met zijn andere hand legt hij zijn lemmet tegen de naakte huid van mijn keel. Hij snuift de koele herfstlucht naar binnen en draait met zijn nek waardoor deze verlossend kraakt.

"Ik had je pappie belooft dat ik je zou vinden en me op jou zou wreken, wist je dat?" vraagt hij op een gemene, luchtige toon.

Ik haal mijn neus op en kijk snotterend naar de grond die bestrijkt ligt met dode bladeren die straks het gezelschap krijgen van een dood lichaam.

"Luke, ik smeek je," fluister ik met horten en stoten terwijl mijn keel opgezwollen is door mijn tranen.

"Je kan me zo veel smeken als je wilt, Victoria. Ik zal nooit stoppen met het uitmoorden van degenen die me in de weg lopen."

Ik schreeuw naar hem. "Ik heb je nooit in de weg gelopen!"

Luke lacht. Een duistere, gemene lach waar geen spatje vreugde in zit.

"Oh Victoria. Zo naïef dat je bent. Je was van je geboorte al een doorn in mijn oog."

Ontzet luister ik naar zijn woorden en stromen de tranen over mijn wangen en over Lukes handen.

"Jouw verdomde pappie is mijn bloedeigen bróér! Een verráder! Een bastaard!" schreeuwt hij zo luid dat de kraaien die in de buurt zaten, krassend en boos opvliegen,"hij heeft verdomme álles van me afgepakt! Hij had geen recht op die erfenis! Ík alleen had recht op dat geld! Niemand anders! En nu jouw papsie dood is, krijg jíj al dat goud en geld. Ik moest knokken om te overleven en het enige wat jouw vervloekte vader deed was mij achternazitten en me opjagen! Maar zo werkt deze wereld niet! Hij zou boeten voor zijn daden! En daar heb ik voor gezorgd. En nu, nu is de gedoemde dochter in mijn handen gevallen. En ik zal wreken wat mij toebehoord!"

Een schrille snik ontsnapt uit mijn keel en ik huil met grote halen. Ik kerm en jammer, maar het enige wat Luke doet is lachen. Lachen om zijn wraak en mijn gedoemdheid om te sterven.

"Vandaag zal mijn zuurverdiende wraak uitkomen en zal jij, Victoria Heart, dochter van Nicolas Heart, sterven en zal ik eindelijk mijn erfenis kunnen opeisen."

Het lemmet wordt dieper in het vel van mijn keel geduwd en ik zuig mijn adem naar binnen terwijl er een warm stroompje bloed over mijn borst sijpelt.

"Eindelijk zal de familie Heart voorgoed verdwijnen en zullen de Haynes opnieuw overheersen!"

Het mes wordt in mijn keel geduwd en ik sluit huilend en kermend mijn ogen terwijl ik een gorgelend geluid maak.

"STOP! Geen beweging! Laat het mes vallen en handen omhoog of we schieten!" klinkt er vanuit de verte en het ritselen van takken en bladeren klinkt dof in mijn oren.

Bevend open ik mijn ogen en kijk loodrecht naar de halve cirkel van de speciaal getrainde agenten die stuk voor stuk hun automatisch geschut op Luke gericht hebben die lachend achter me staat.

De randen van mijn blikveld worden zwart en vaag voel ik mezelf opzij kantelen.

"Je zal me nooit kunnen vergeten, Victoria Heart." Lukes woorden gonzen in mijn hoofd terwijl ik met een doffe plof in de zachte, dode bladeren val en mijn bewustzijn verlies.

;

Never forget.

©Britt_02