Courage©

5

Een knetterende klap vult de ruimte en ik val op de grond. Ik probeer zo snel mogelijk overeind te kruipen, maar een voet wordt op mijn rug geplaatst zodat ik tegen de vloer word gedrukt.

"Laat ons alleen."

Luke's stem galmt kil door zijn vertrek en iedereen loopt naar buiten. Behalve Nash.

Luke draait zich niet eens om.

"Jij ook, Nash."

Geen beweging.

"Nu!" schreeuwt Luke. Nash' stille voetstappen kom in beweging en hij passeert ons. Een gespannen stilte heerst in Luke zijn kamer als Nash halt houdt bij de deuren.

"Nash..." sist Luke dreigend. Nash loopt de deur uit en sluit die zacht achter zich.

"Blijf liggen, kreng."

Luke loopt met snelle passen naar de uitgang en doet ze op slot. Hij komt terug naar mij gestampt en grijpt me vast aan mijn haar.

Ik bijt hard in mijn lip om een gil te verhinderen. Hij trekt me recht en sleurt me achter zich aan. Ik schop naar zijn kuiten, maar hij reageert niet.

"Trut, hou eens op!" Luke gooit me het bed op en grijpt naar een ijzeren ketting die aan het bed hangt. Hij neemt mijn polsen vast en duwt ze boven mijn hoofd. Met een vloeiende handbeweging heeft hij mijn polsen knellend aan het bed vastgemaakt.

"Maak me los, vuile idioot!"

"Ga je je mond zelf houden of moet ik dat ook verhinderen?!" sist hij kwaad.

"Laat me gewoon met rust en je hebt geen last meer van me!" schreeuw ik in zijn gezicht waarna ik een tintelende pijn in mijn gezicht voel.

"Hou verdomme je bek nou eens!" Een snerpende pijn in maag doet me kokhalzen. Een misselijke vlaag zorgt ervoor dat ik amper durf te bewegen.

"Hey, doe nou niet alsof je een dode lappenpop bent, dan is er geen fun meer aan!" Hij zet zijn hand in de welving van mijn hals en drukt op een drukpunt.

Ik schreeuw het uit en het zweet breekt me uit van de pijn. Een helse pijn schiet door heel mijn lichaam en ik krom mijn rug.

Hij haalt zijn hand weg en ik haal opgelucht beverig adem. Luke kijkt me grijnzend aan.

"Drukpunten..." legt hij uit op een luchtige toon. Ik huiver en heel mijn lijf begint te schokken.

"Laat me gewoon gaan, alsjeblief," smeek ik. Luke kijkt me diep in mijn ogen aan. Geen emotie, geen gevoel. Onverwachts drukt hij zijn lippen op de mijne.

Het is een lusteloze kus. Alsof er geen gevoel achter zit. Een klein vonkje wanhoop bloeit open in zijn borst, maar verdwijnt net zo snel als het gekomen is. Een duistere schaduw overtrekt zijn gezicht na een witte flits.

Hij haalt zijn lippen van mijn mond af en hij gaat met een hand door zijn haar. Een kille grijns siert zijn mondhoeken en hij trekt zijn tanktop uit. Doffe, grote littekens en kleurrijke tatoeages sieren zijn zongebruinde en gespierde lichaam. Een bulderende donderslag vult de ruimte.

Zijn metalen pistool steekt duidelijk af tegen zijn getaande huid. Hij trekt zijn versleten jeans uit zodat hij in een boxer voor me staat. Hij komt boven me hangen en fluistert:

"Ben je nog maagd, schoonheid?"

Voorzichtig knik ik.

"Spreek!" Zijn vuist komt naast me neer in het kussen. Beverig adem ik in en uit.

"Ja," probeer ik zo zelfverzekerd mogelijk te zeggen.

Luke krijgt een gigantische kwaadaardige grijns op zijn gezicht.