Courage©

16

Ik ben 16! Hoe oud zijn jullie? Sorry...

Het resultaat is hetzelfde als bij de vorige kamer: donker en teleurstellend.

Ik besluit snel dat als ik wil ontsnappen, ik het over een andere boeg zal moeten gooien. Ik probeer al mijn alarmbellen te negeren en strompel in de richting waar Nash naartoe is verdwenen.

Een andere donkere kamer doemt weer langs mijn linkerkant op, maar ik negeer hem en loop moedig door. De gang komt uit op een ouderwets ingerichte woonkamer waar een tal van goudgele lampen fel staan te branden.

Ik negeer ze en focus me angstvallig op de twee figuren die met elkaar staan te praten in het midden van de kamer. Ik herken huiverend Dave en Caspian. Ze staan met hun rug naar me toe en kijken allebei naar buiten. De deur staat op een kier en ik durf te wedden dat Nash buiten zijn sigaret staat te roken. Een klein gevoel van schuld welt in me op als ik er bij nadenk dat ik zijn jas aan heb en hij buiten kou staat te lijden.

Ik duw de gedachte van me af en focus me terug op Caspian en Dave. Blijkbaar staan ze met iemand te bellen die op luidspreker staat. Ik probeer een paar woorden af te luisteren, maar ik sta te ver weg.

Geschrokken deins ik achteruit en duw mezelf bijna de muur in als er een donkere gestalte de deur verder opent en binnen komt gewandeld. Mijn spieren staan strak gespannen onder mijn huid en ik probeer de golf van angst terug te werken tot een adrenalineshot. Ik haal een paar keer diep adem en probeer mezelf zodanig te kalmeren dat ik terug kan focussen.

Wanneer mijn ademhaling min of meer normaal is, praat ik mezelf moed in en kijk dan nieuwsgierig de hoek om. De jongeman van Marokkaanse afkomst heeft een zwarte pet achterstevoren op en zwarte kledij aan. Met een wrang gevoel moet ik toegeven dat hij knap is.

"Makkérs," roept hij naar Caspian en Dave terwijl hij ze allebei begroet met een enthousiaste handshake.

Dave en Caspian begroeten hem even enthousiast terug en Dave drukt z'n telefoon uit terwijl hij hem terug in zijn zak laat glijden.

De gure wind trekt de deur een stukje open en een bedrukt gevoel ontstaat in mijn buik. Nash is nergens te bekennen buiten.

"Boe," wordt er tegen mijn oor gefluisterd. Ik was zo gefocust op de situatie voor me, dat ik zo hard schrik dat een kort, maar krachtig gilletje mijn mond verlaat. Stevige armen nemen me in een pijnlijke houdgreep vast en ik word naar voren geduwd, het licht van de woonkamer in. Ik probeer me zo hard mogelijk te verzetten, maar niets helpt.

De persoon, waarvan ik zijn lichte aarzeling en welving van zijn lichaam herken als die van Nash, probeert zo weinig druk op mijn schouder te zetten als mogelijk. Snel scan ik mijn fouten die ik onderweg heb gemaakt, maar dat gaat niet zo vanzelfsprekend door de houdgreep en de zes paar ogen die op me zijn gericht. Ik vind de fout al snel: ik heb de laatste kamer niet gecheckt en ben er te snel vanuit gegaan dat Nash buiten stond.

Niet dus.

Ik word naar het midden van de kamer geduwd en word daar eindelijk losgelaten. Ik draai me kwaad naar Nash om, maar hij kijkt me alleen met een grijns aan. Ik geef hem een dodelijke blik en draai me daarna naar de rest om.

"Wel, wel, wel. Ik wist niet dat jullie ook in meiden dealden?" de Marokkaan trekt zijn wenkbrauw op.

Dave recht zijn schouders en neemt hoofdschuddend het woord: "Nee, dit is een uniek, belangrijk stuk. Ze is een toevallige eigendom van Luke."

Nash gromt zachtjes achter me en mijn keel wordt droog. Woede borrelt in mijn aderen en ik draai me woest naar Dave om. "Ik sta hier recht voor je neus en jíj durft zó over mij te praten? Ik snap dat jij geen vriendin kan krijgen en alleen op jonge meisjes zit te geilen!" schreeuw ik wraakzuchtig terwijl ik met mijn armen zwaai.

Een harde klap doet de plotse woede verdwijnen als sneeuw voor de lentezon. Met mijn hand wrijf ik hijgend over de welving van mijn kaak. "Pittig," hoor ik de onbekende enthousiast mijmeren.

Ik gooi hem een snelle, kwade blik toe. Hij vangt mijn blik en grijnst zijn witte tanden bloot terwijl hij mijn hand schudt. Ik wik terugtrekken, maar hij laat mijn hand niet los. Hij maakt een soort vuist waarbij onze handen zijn samengesmolten en onze duimen zijn verstrengeld. "Assalam Eleikoum," zegt hij met een vriendelijke stem. Overdonderd door de hartelijke begroeting, sterven mijn woorden nog voor ze kunnen ontwaken.

Ik kijk hem een beetje beduusd aan en hij vertaalt glimlachend zijn begroeting. "Vrede zij met je," legt hij uit.

Ik neem aan dat dit een typische Marokkaanse begroeting is en ik knik beleefd.

"Ismie Anouar El Amrani," gaat hij verder.

Ik geef hem een verwarde blik en hij glimlacht opnieuw. Zijn afkomst duidelijk onderstrepend vertaalt hij weer: "Mijn naam is Anouar El Amrani, maar je kan me gewoon Anouar noemen," knipoogt hij.

"Victoria," knik ik beleefd. Hij glimlacht als antwoord en laat mijn handen los.

Een beetje overrompeld door de beleefde begroeting, strompel ik naar achteren en luister aandachtig naar Anouar terwijl hij uitlegt waarom hij hier eigenlijk is.

Hij wijst ons allemaal stuk voor stuk aan terwijl hij met een zakelijke stem vertelt dat hij hierheen is gestuurd om de voorraad drugs op te komen halen. Dave kijkt hem vragend aan en Nash en Caspian trekken hun wenkbrauw naar elkaar op.

"Waarom zou je alle drugs moeten ophalen? Is er zo veel verkocht dat we door de voorraad zitten op het domein?" vraagt Nash terwijl ik me met mijn rug naar hem toedraai.

In mijn ooghoeken neem ik een beweging waar en net wanneer ik op het punt sta om me naar de beweging toe te draaien, voel ik een hand op mijn achterste. Ik reageer instinctief en met een vlammende kracht raak ik Dave vol in zijn gezicht. "Blijf van me af!" schreeuw ik het uit.

Ik word naar achteren getrokken, weg van Dave en voel twee stevige armen me in een eenrichtingsknuffel trekken. Ik laat het toe, aangezien ik weet dat het Nash is. Maar plots vang ik Nash' jaloerse gezicht...

"Als ik jou was zou ik dat maar niet te veel doen. Je hebt die flikker zijn moordende kant nog niet gezien of wel soms?" fluistert Anouar poeslief in mijn oor.

"By the way," verheft Anouar zijn stem zodat iedereen het kan horen, "Luke verwacht ons aan de oostelijke bosrand, we verhuizen."

Shit.

;

Yo ho ik ben moe, yo ho ik ben geen koe.

©Britt_02