Courage©

17

Ik heb zo lang gewacht tot ik deze gif eindelijk kon gebruiken...

Ik hap geschrokken naar adem en heb het ijzingwekkende gevoel dat heel mijn omgeving instort en ik door een eindeloos diep gat naar beneden val.

"V-verhuizen?" stotter ik angstvallig en Anouar laat me los.

"Ja, de politie heeft onze positie ontdekt en is nu voorbereidingen aan het treffen om het pand binnen te vallen en binnenstebuiten te keren. Maar aangezien wij al ruim op tijd zijn geïnformeerd door onze betrouwbare 'bron' zijn we al vertrokken," legt Anouar uit terwijl hij met zijn handen zijn uitleg kracht bijzet.

"Betrouwbare bron?" vraag ik argwanend.

Anouar kijkt me recht aan en zijn donkerbruine ogen worden gevaarlijk een tint donkerder. "Nieuwsgierigheid is een slechte eigenschap van iemand."

"Weet ik. Dat is me al eens eerder verteld," wuif ik zijn opmerking weg.

"Doe er dan iets aan," mengt Dave zich ertussen. Anouar kijkt bestraffend zijn kant op en ik besef dat Dave een foute poging tot verzoening heeft uitgeprobeerd.

Caspian zet een stap naar voren en de spanning in de ruimte trilt.

"Wat als we nou eens gewoon naar de oostelijke kant van het bos trekken?" probeert hij de gemoederen te bedaren.

Dave knikt en Anouar draait zich al om naar de deur.

"Ik wacht buiten. We moeten de drugs nog halen," verklaart hij voordat hij door de deur verdwijnt.

Dave en Caspian verdwijnen naar de donkere gang om hun spullen te verzamelen. Nash' verraadt dat hij zich naar me toe buigt door het ritselen van zijn tanktop over zijn zwart beïnkte babyhuid en ik draai me naar hem om voordat hij de kans krijgt om zijn jas terug te nemen. Hij bevriest en ik staar hem slaperig aan. Alle spanning hier put me uit.

"Zou ik mijn jas terug mogen hebben? Ik draag je toch door het bos, dus kan ik je blijven verwarmen zodat je het niet koud hebt." Zijn piercing steekt fel af tegen zijn donkere wenkbrauwen en zijn lichte huid. Hij haalt ongemakkelijk een hand door zijn asblonde haren. Iets waar ik van verdenk dat het een tique nerveux is.

"Waarom zou je me door het bos moeten dragen?" vraag ik hem verward. "Omdat je niet stevig genoeg op je benen staat." Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk beduusd naar mijn benen. Als je goed kijkt, kan je nog net mijn knieën lichtjes zien trillen.

Ik zucht en knik terwijl ik voorzichtig mijn armen uit zijn lederen jas haal alvorens ik hem aan hem teruggeef.

Nash pakt hem dankbaar aan waarna hij een klein, Engels bedankje mompelt.

Ik knik en wacht geduldig tot hij zijn jas terug heeft aangetrokken en hij me voorzichtig van de grond tilt. Hij ondersteunt mijn rug en benen en ik rol me op tegen zijn warme borstkas.

"Klaar?" hoor ik Caspian in het algemeen vragen. Nash knikt en een kleine gemompel van Dave is hoorbaar terwijl hij al naar buiten gaat.

Nash wandelt voorzichtig de deur uit en Caspian dooft alle lichten waarna hij ons volgt.

De koude boslucht doet me huiveren en ik druk mezelf dichter tegen Nash aan waardoor zijn spieren als sterke haventouwen onder zijn sierlijk bewerkte, olijfkleurige huid beginnen te rollen.