Courage©

8

Nash legt zijn gespierde arm op mijn schouders terwijl hij de deuren achter zich sluit en we ons -opnieuw- in de donkere, vochtige gangen van het doolhof dat mijn afsluiting van de buitenwereld moet voorstellen, begeven.

Nash' arm is net genoeg opgespannen om me te laten weten dat ik geen onverwachte bewegingen mag maken.

"Ik ga heus niet weglopen hoor," vertel ik hem gepikeerd.

"Dat mag ik hopen voor je. Anders," Hij haalt zijn ijzeren, opgepoetste revolver uit zijn broeksband en zet de koude loop tegen mijn zij aan zonder zijn arm van mijn schouders af te halen,"schiet ik een pijnlijke kogel door je goddelijk lichaam."

Ik huiver en kuch zachtjes.

"Je kan er zeker van zijn dat ik niet wegloop, dus zou je alsjeblieft je wapen terug willen wegstoppen?" vraag ik lichtjes in paniek.

Nash maakt een hummend nadenkgeluidje en haalt uiteindelijk het geweer van mijn met de trui bedekte huid af en stopt hem weg.

"Als je ook maar één onverwachte beweging maakt, haal ik hem alsnog boven en schiet ik je lijf kapot," sist hij dreigend in mijn oor.

Ik moet het hem nageven: hij kan dreigend overkomen.

Als hij moeite doet.

Geforceerd loop ik traag met hem mee de koude, vochtige gangen door. Om de paar minuten lopen, komen we gemaskerde, naar coke ruikende, gewapende jongens tegen.

Telkens ze mij zien, kijken ze me op hun hoede, eerder gespannen, aan. Ik gooi hen altijd een vuile blik terug en hou mijn kin trots omhoog waarna Nash stilletjes begint te gniffelen.

Nadat we een stel bewakers zijn voorbij gelopen, begint Nash opnieuw zachtjes te grinniken.

Ik draai me verontwaardigd naar hem om, "Wat is er nu in hemelsnaam zo grappig?"

"Gewoon het feit dat jij je elke keer opnieuw onverschrokken voor doet terwijl je je in een gebouw vol moordende mensen bevindt."

Hij zegt het zo luchtig dat ik nauwelijks de waarschuwingstoon in het laatste deel van zijn uitspraak kan ontcijferen.

Ik wend mijn blik af en onderzoek de ruimte die zich aan ons openbaart.

IJzeren hekken vol waarschuwingsborden waar uitspraken als: «Opgepast, levensgevaar!», «Hoogspanning!» en «Betreden op eigen risico!» opstaan, dienen als afsluiting van de gang en de ruimte erachter.

Grote metalen transformatoren en schakelaars die er angstaanjagend uit zien in het zwakke licht laten merken, net als alle zoemende en knetterende geluiden, dat we in het gedeelte zitten van het gebouw waar alle dingen die met elektriciteit te maken hebben.

Ik snap niet waarom Nash me hier mee naar toe neemt. Voor zo ver ik weet heeft Alex geen elektriciteit nodig om te leven.

Nash laat me los en duwt me een stukje naar voren.

"Ziezo, we zijn er. Vanaf nu ga je nooit meer over de asshole praten."

Ik kijk snel rond en kuch geërgerd waarna ik Nash sceptisch aan kijk.

"De deal was dat wanneer ik hem zou zíen, ik zou zwijgen. Maar aangezien Alex hier nergens te bekennen is, ga ik je een levensverhaal over hem vertellen," grijns ik zo vuil mogelijk.

"Als je dat maar laat..." mompelt Nash waarna hij me al strompelend voort duwt naar een zwak verlichte ruimte.

Ik zoek naar Alex maar hij is nergens te bekennen.

"Ik heb absoluut geen idee van wat je nu aan het proberen bent, maar ik ben niet van plan om hier de hele dag rond te zwerven zonder Alex te zien."