Courage©

Epiloog

“De Castello-clan - het bekendste en het gevaarlijkste drugskartel van West-Europa - is gisteren namiddag opgedoekt. Eén van de kopstukken, Luke Haynes, is opgepakt en zal in een psychiatrische instelling worden gezet met streng bewaakt toezicht. Het is officieel verklaart door onze psychische dokter dat hij aan een psychopathische aandoening en woedeproblemen lijdt.

Er is 28 ton drugs en 7 miljard euro in beslag genomen dat over verschillende locaties was verspreid. Nog nooit zijn er zo veel drugs in beslag genomen en dat mede dankzij onze gespecialiseerde eenheden.

Door deze moedige interventie bent u nu een stuk veiliger in uw land.”

Vermoeid druk ik de televisie uit en zucht luid. Ik heb het nieuws en de toespraak van de vertegenwoordigster van de hele zaak nu al vier keer gezien en ik ken alle persberichten al bijna uit het hoofd, maar nog steeds lijkt alles irreëel.

“Je hóéft niet steeds het nieuws te kijken om te weten dat alles echt was. Ik ben er ook nog.” Ik draai mijn hoofd naar Nash toe die me stralend aan kijkt. Toen ik wakker werd uit mijn kunstmatige coma die een volledige dag heeft geduurd, zat Nash naast me en had hij mijn zwakke hand vastgehouden.

Toen Nash bij me was binnengekomen en me had zien liggen, had hij me vastgegrepen en me tegen zijn borst aangehouden. Hij had woedend naar de dokters geschreeuwd dat ze me moesten helpen en hij was in paniek omdat ik zo bleek was en nauwelijks leek te ademen. De dokters en verpleegsters hadden hem wel twintig keer beveelt om de kamer te verlaten, maar hij bleef waar hij was. Hij had geslapen op de zijkant van mijn ziekenhuisbed terwijl ik aan allerlei draadjes en infusen had gelegen. Hij had me toegesproken dat ik moest volhouden en dat we er samen zouden bovenop komen.

De dokters hadden me een fifty-fifty levenskans gegeven, maar door Nash’ aanwezigheid was ik er al snel bovenop gekomen, sneller dan de dokters hadden gepland.

Nu, een paar uur later na mijn ontwaking, bekijk ik samen met Nash, mijn moeder, David en Soraya het nieuws en alle berichten over de interventie van de politie. Nash had me gezworen dat hij nooit meer in contact zou komen met drugs of grote hoeveelheden drank en David had me verteld hoe hij Nash had moeten knock-out slagen om hem te laten blijven waar hij was. Hij had zijn verontschuldigingen al meerdere malen aangeboden, maar Nash had ze pas aanvaard toen ik hem persoonlijk had verteld dat ik David had beveeld hem tegen te houden.

Soraya was er trouwens ook terug bovenop gekomen. Ze had een week in shocktoestand verkeerd, maar na de eerste positieve berichten was ze er uit kunnen ontsnappen.

Mijn moeder had dagenlang om me gehuild en had zichzelf verwaarloosd, maar haar zus was bij haar ingetrokken en samen hadden ze elkaar er door gesleurd.

David had Nash veilig bewusteloos bij zich gehouden en gewacht tot de politie hen kwam halen. Nash’ wonden waren verzorgd en uit een korte check-up was gebleken dat alles goed met hen beiden was.

Alex was verdwenen en niemand wist waar hij was. Zijn band, de Beasty Boys, hadden niets geweten van zijn plannen en zouden doorgaan zonder Alex Nightingale. Zodra hij zou opduiken, zou hij ontslagen worden uit de band.

Caspian was eveneens voorgoed verdwenen. Ze hadden geen spoor van hem gevonden en ergens vond ik dat niet zo heel erg.

Alle overlevende junkies en dealers - inclusief Anouar - waren opgepakt en er was hen een gevangenisstraf van dertig jaar opgelegd.

Nash knijpt zachtjes in mijn hand en ik kijk hem zwak glimlachend aan. Met een elegante, dunne vinger schuift hij een pluk haar achter mijn oor. Hij plaatst zijn koude, droge lippen op mijn kaak en laat een tinteling achter op mijn huid. Ik kijk hem verlangend aan.

Hij wilt op staan om een tas koffie te halen, maar ik trek hem terug naar me toe. “Blijf, alsjeblieft,” smeek ik hem,“ik ben bang om je opnieuw te verliezen...”

Nash glimlacht naar me en haalt een hand door mijn donkere haar. “Maak je geen zorgen, Vic. Ik zal nooit van je zijde afwijken.”

©Britt_02