Courage©

26

"Vic, ik--"

Ik kijk hem aan, maar er speelt geen emotie over mijn gezicht. "Je loog tegen me," fluiter ik verward, "Alles wat je ooit hebt gedaan en gezegd is gelogen... Waarom?"

Alex zet een stap naar me toe, maar ik zet een stap terug. Hij kijkt me gekwetst aan. "Vic, het is niet wat je denkt."

"Wat is het dan wel, Alexander? Het is niet wat het lijkt? Het lijkt alsof jij me bedrogen hebt met álles!"

Een flits van verbazing glijdt over zijn donkere ogen en hij likt zijn met alcoholbesmeurde lippen af. "Hoe weet jij mijn echte naam?"

"Gokje."

Woede vonkt door mijn aderen en ik kijk hem zonder me in te houden, kwaad aan. "Wáárom?! Waarom zou je zo veel moeite doen om me te bedriegen?! Hij had gelijk," Davids woorden weerklinken duidelijk in mijn hoofd, "Hij had gelijk dat ik met open ogen in jouw val wandel. Je bent afschuwelijk, Alexander. Afschúwelijk!"

Alex stuift met zo'n enorme snelheid op me af dat ik met een klap tegen de muur aan vlieg. Hij laat zijn hoofd zakken tot hij de haartjes aan mijn oor kan aanraken met zijn lippen. "Oorspronkelijk wist ik niet dat ze me dan zouden ophalen zodat ze jou ook mee konden nemen. En de reden dat ik zo veel met je omging en je voorloog, was omdat ik betaalt werd door Luke om je zo te behandelen. Dan zou je zonder problemen hier blijven. Tot die ene keer dat je besloot om te ontsnappen en ik uiteindelijk in mijn maag werd geschoten, wat gelukkig maar een schampschot is geweest, maar jij leek er in mee te gaan, dus moest ik mee naar hier."

Ik zuig mijn adem naar binnen en probeer de brok in mijn keel in te slikken. "Waarom hebben ze je meegenomen?"

Alex trekt zich terug en de rook die rond hem hangt, prikkelt mijn neus. "Omdat ik geld nodig had. Ik had te weinig geld en kreeg schulden, waardoor ik contact zocht met Luke. Hij zou er voor zorgen dat ik mijn geld kreeg en dat we bekender zouden worden en uiteindelijk bleek dit de beste kans om dat te bereiken. Morgen leveren ze het geld en krijg ik mijn aandeel waarna ik terugkeer naar mijn band. We zullen overal in het nieuws staan en," Alex' ogen schitteren van eigendunk,"en zullen de concerten en het geld binnenstromen."

Ik kijk hem geschokt aan, niet gelovend dat de Alex die ik leuk vond, volledig is verdwenen. Ik slik mijn tranen in en probeer hem van me weg te duwen en sla en schop hem.

Alex is sterker dan ik had verwacht en pint me tegen de muur vast terwijl hij zijn blik over mijn outfit laat gaan en me dan grijnzend aankijkt. "Luke zal blij zijn als ik hem inlicht over je plan."

Hij heft zijn hand op en vouwt hem in een vuist voor hij hem wil laten neerkomen met een klap in mijn maag. Bang spartel ik tegen en sluit mijn ogen, maar de klap blijft uitgesteld.

Ik open knipperend mijn ogen en tref Nash aan die de vuist van Alex tegen houdt en hem van me wegduwt. Hij geeft Alex een klap tegen zijn kaak en Alex strompelt achteruit. Nash kijkt me kort aan en schreeuwt naar me. "Vic, vlucht! Nu!"

Ik kijk hem bang aan en vang de beweging op die in de kamer tot stand is gekomen. Caspian en Anouar schieten Alex te hulp en een paar andere rennen mijn kant op.

Ik duw me met alle kracht van de muur weg en spurt door de gang, mijn vrijheid tegemoet. Gekraak van botten en de lucht die uit de longen wordt geperst weerklinkt in mijn oren en Davids woorden gonzen in mijn hoofd: kijk nooit om.

Maar ik kan mezelf niet bedwingen en gooi mijn hoofd naar achteren en vang de hebberige blik van verschillende jongens die dichterbij komen en mijn zicht versperren over Nash. Ik kan alleen Caspians zilveren haar, Anouars donkere krullen en Alex ravenzwarte lokken ontdekken.