Courage©

9

"W-wat? Nee. Nee! Dat kun je niet doen!"

Door de paniek slaat mijn stem over.

"Victoria." Luke's stem doet me huiveren.

Een korte klik trekt mijn aandacht en ik kijk Luke zijdelings aan. Het geluid is afkomstig van een zilveren aansteker waaruit een klein vlammetje tevoorschijn komt. Luke houdt het vlammetje tegen de joint die hij al in zijn mond had gestopt.

Lange rookslierten draaien de lucht in en Luke ademt de rook krachtig in. De stank is pittig en muffig tegelijk.

"Je bent heerlijk wanneer je bang bent."

Hij legt zijn gespierde arm rond mijn schouder en trekt me tegen zich aan. Ik duw me walgend van hem weg.

"Blijf van me af en waag het niet in mijn buurt te komen met je stinkende spul," ratel ik kwaad.

Luke begint te grinniken. "Je klinkt als een dolfijn. Weet je dat?"

Ik zucht gepikeerd en gooi mijn handen de lucht in. "Och hou toch je kop!"

Zijn hese lach verspreidt zich rauw door de bedrukte lucht en ik kuch overdreven. Zijn gespierde en kleurrijk getatoeëerde arm draait zich rond mijn middel en trekt me opnieuw ruw tegen hem aan.

"Ik heb een meeting met een paar belangrijke partners," zijn emotieloze gouden ogen priemen zich in de mijne, "en ik wil je graag aan ze voorstellen, Victoria."

Hij laat mijn naam dwingend over zijn vochtige lippen rollen en ik krimp ineen.

Ik hef mijn kin op en kijk hem afkeurend aan. "Nee," ik vang een glimp van verbazing op in zijn normaal gesproken onverschillige ogen, maar hij herstelt zich verbazingwekkend snel, "Nee, ik ga niet met je mee. En je kan me niet dwingen." voeg ik er nog snel aan toe.

Luke houdt zijn hoofd schuin en hij kijkt me koud aan. Hij haalt de joint uit zijn mond en likt zijn lippen waarna hij de zurige rook uit blaast in mijn gezicht. Ik snuif geïrriteerd. Zijn greep verstrakt en hij buigt naar voren zodat ik zijn lippen langs mijn oor kan voelen bewegen.

"Al moet ik je als een slaaf vastgebonden achter me aan sleuren, je gaat met me mee."

Ik verslik me en huiver bij de gedachte dat ik als een hond moet worden voorgesteld aan onbekende criminelen. Ik duw de gedachte van me af. "Waarom wil je zelfs dat ik me aan hen voorstel? Zo belangrijk ben ik toch niet?"

Luke steekt de zelfgerolde joint terug in zijn mond en zuigt de giftige lucht krachtig naar binnen waarna hij ze in kringetjes naar buiten blaast. "Je snapt niets van de wereld, Victoria. Volg gewoon alle regels van deze nieuwe werkelijkheid en je zal snel genoeg alles leren wat je moet weten," vertelt hij kalm terwijl hij zich focust op de rook.

We wandelen verder in stilte tot we bij een stel stalen deuren aankomen. Twee bewakers van Luke en twee onbekende gemaskerde en zwaar bewapende adolescenten houden de wacht.

Luke knikt naar de mannen en ze duwen de deuren open. Een kille ruimte met kale, betonnen muren en een grote ronde tafel met een paar stoelen rond in het midden van de ruimte en een paar afgesleten tafels waar willekeurige stoelen rond staan die lukraak in de ruimte zijn geplaatst, openbaart zich aan ons.

Een wolk van zurige rook verstikt ons bijna en ik hoest de giftige gassen uit mijn longen. Mijn keel brandt en mijn ogen prikken. Het lijkt wel alsof er iemand tien rookblazers in deze ruimte heeft geplaatst. Smorende en drinkende adolescenten zitten in groepjes rond de tafels en lachen met elkaar of liggen loom voor zich uit te staren.

Er zitten vijf mannen van dezelfde leeftijd als Luke rond de tafel. Alle vijf hebben ze een joint in hun mond en staat er bier voor hen op de tafel.