Courage©

23

Nadat ik mijn kleren had aangetrokken en mijn haar had gedroogd met een gevonden haardroger, was ik de badkamer ontvlucht. In mijn kamer was het stil en leeg en dat was zo verschillend tegenover de adrenaline die nog altijd door mijn aderen ruiste, dat ik besloot om weg te lopen uit mijn kamer om de villa verder te onderzoeken.

En hier sta ik dan, midden op de gang met mijn oren gespitst en de spanning tintelend door mijn lichaam terwijl ik de deur achter me sluit die wonderbaarlijk genoeg niet op slot zat. Ik wil weten waar Luke Alex gevangen houdt en waar Nash is. Stapvoets loop ik op mijn tenen over het vloerkleed dat de gang bedekt. De eerste deur nadert en ik sluip zo stil mogelijk tegen de muur, wetende dat ik duidelijk zichtbaar ben voor iedereen die de hoek om slaagt.

Ik kom aan aan mijn eerste halte, de houten deur naast me. Snel kijk rond of ik geen beweging zie en ruk dan zo stil als mogelijk aan de deurklink. Hij beweegt, maar ik kan niet binnen komen; op slot.

Ik zucht lichtjes en laat de deurklink los en trippel richting mijn volgende halte aan de overkant. Ik rommel aan de deurklink, maar het resultaat is hetzelfde als aan de vorige deur.

Ik probeer mijn geïrriteerde zucht in te houden en spreek mezelf moed in door te vertellen dat er nog genoeg andere deuren zijn die wel open kunnen. Zes om precies te zijn.

Ik huppel verder door de gang en probeer nog drie andere deuren, maar ik hen geen geluk. Alle drie zitten ze op slot.

Plotsklaps hoor ik denderende voetstappen en luide stemmen die de trap oplopen die om de hoek staat. In paniek neem ik de vierde deur vast en rommel ook aan die deurklink, maar ik heb geen succes. Het zweet parelt op mijn voorhoofd en een fladderend gevoel van stekende paniek ruist door mijn aderen en buik. Mijn hart slaagt een paar slagen sneller dan normaal en de stemmen komen steeds dichterbij.

Hun schaduwen likken het vloerkleed van de gang waar ik in paniek naar een open deur zoek en hun stemmen vervormen zich tot een verstaanbaar gemompel waar ik elk woord van versta.

Al vliegend ram ik een willekeurige deur open en ik zet zonder het zelf te beseffen zoveel kracht op de klink dat wanneer de deur open vliegt, ik met een doffe plof op de grond val en ik achter me de deur hoor dicht knallen.

Razendsnel snel draai ik me op mijn rug en haal het haar uit mijn gezicht voordat ik met open mond naar de figuur staar die zijn hand tegen de deur aan houdt.

"Dave?" mompel ik van mijn stuk gebracht en duw mezelf recht.

"Vic, wat dóe je hier?" vraagt Dave terwijl hij zijn hand van de deur haalt en geschrokken achter zich kijkt wanneer de luide stemmen plots verstommen en de voetstappen halt houden bij zijn deur.

Zijn donkere ogen maken snel oogcontact met de mijne voor hij me razendsnel tegen zich aan trekt en een hand tegen mijn mond drukt zodat we beiden achter de deur staan.

Ik spartel tegen, maar de deur wordt geopend en ik sta muisstil tegen Dave aan terwijl zijn borst wild op en neer rijst net zoals de mijne. Een zwartgeklede junkie zet een kleine stap de kamer in en richt zijn revolver door het vertrek, maar zet dan een stap terug en mompelt dan dat er hier niemand is.

Dave blijft me vasthouden tot de geluiden van het groepje wegsterven en hij me hijgend loslaat en ik vooruit strompel. Wanneer we beiden bekomen zijn van de spanning - hij eerder dan mij - draai ik me naar hem om en bekijk hem met een sluwe blik. "Waarom deed je dat?"

Meteen op zijn hoede spant Dave al zijn spieren onder zijn grijze shirt en hij kijkt me inschattend aan. "Waarom ben je hier?"

Ik zucht vermoeid en zijn gezicht verzacht terwijl zijn spieren ontspannen. "Ik kwam de villa doorzoeken," antwoord ik uiteindelijk, "Waarom beschermde je me?" vraag ik hem terwijl hij zijn rug naar me heeft toegedraaid en zijn op de grond gevallen lederen jas terug aan de kapstok hangt.