Courage©

19

De lichten werpen bewegende schaduwen in de auto terwijl de hemel zwart wordt. Luke draait met een soepele beweging het stuur om en parkeert ons op een afgelegen parkeerplaats met een Turkse snackbar als enige vorm van de beschaving.

Ik haal mijn knieën van het dashboard af en zet me recht terwijl mijn maag een grommend geluid maakt. Ik zucht en wrijf beschaamd over mijn buik. Luke lacht schijnheilig en stapt de auto uit. Ik volg hem en samen lopen we de snackbar in.

Een gezette, gebruinde man met een geel T-shirt en een afgesleten jeans kijkt loom naar de TV die in het hoekje achter de toonbank staat. Achter hem is een opening die afgeschermd is met een gordijn van kralen. Er vlak boven hangt een metalen bordje met 'Beste Turkse Keuken'. Ik trek mijn neus op en bekijk de borden waar al het eten op staat uitgestald. Een dikke vlieg begint te eten van een grijze worst.

De Turk komt in beweging en vraagt met een dik accent wat we willen eten. Ik speel op veilig en kies voor de kipnuggets die aan de andere kant van de toonbank staan. Luke neemt iets wat ik niet ken en beiden nemen we een cola. De man schreeuwt onze bestelling naar de keuken en een geïrriteerde schreeuw beantwoordt hem.

Luke neemt me mee naar een tafeltje uit de jaren '60 waar twee verschillende stoelen rond staan. Ik zet me met een zucht neer en Luke ploft uitgebreid neer waardoor de stoel kraakt. Hij trekt zijn wenkbrauw op, maar legt dan toch zijn arm op de rugleuning.

In het midden van de tafel staat de suggestiekaart van 2008. Geïnteresseerd pak ik het ding vast, maar de kaart plakt een beetje en snel trek ik mijn hand terug.

"Waar zijn alle anderen?" vraag ik bruinharige jongeman.

"Wie?" is zijn eerste reactie.

"De anderen. Je weet wel, die andere junkies die jouw slaafjes zijn," gebaar ik met m'n hand.

Luke lacht kort en antwoordt dan: "We zijn allemaal opgesplitst zodat we minder risico lopen om gepakt te worden."

Hij buigt naar voren, "Wij," hij wijst met zijn vinger, "gaan trouwens ergens anders naar toe."

Ik kijk hem met een heldere blik aan. "Waar gaan wij dan naartoe?" Nieuwsgierig schuifel ik over de stoel.

Onze bestelling wordt afgeroepen en Luke staat op om de twee plateaus te halen. Hij zet mijn twee pakjes kipnuggets en cola voor mijn neus neer en verdeelt de frieten. Hij neemt een hap friet voor hij antwoordt. "Cannes."

"Cannes? Als in, Cannes in Frankrijk?"

Hij knikt terwijl hij een drie frieten op zijn vork prikt. "Oui," antwoordt hij in overdreven Frans.

Peinzend stop ik een frietje in m'n mond. "Waarom Cannes?"

Lachend schudt hij met zijn haar en haalt zijn schouders op. "Omdat het lang geleden is dat ik nog eens de Franse zon heb gezien," knipoogt hij, "en omdat ze daar goeie drugs verkopen."

Ik verslik me in een stuk kipnugget en hoest het schrapend weg. Mijn keel voelt droog en rauw aan. "Omdat ze daar goeie drugs verkopen?" vraag ik gorgelend terwijl ik de cola achterover kap, "dat is belachelijk!"

De blik in zijn ogen verraadt zijn ongerustheid en zijn spieren spannen op. "Gaat het?"

Ik hoest nog twee keer - want drie is te veel - en knik dan nonchalant.

Wanneer onze frieten en cola op zijn, staat Luke op en wandelt beheersd naar de deur. Ik kijk hem vragend na, maar spring dan toch achter hem aan.

Luke duwt de deur open waardoor er een belletje rinkelt en de Turk in beweging komt. "Hé, waar is mijn geld!?" schreeuwt hij.

Luke beweegt zo snel dat zijn arm sneller dan zijn schaduw lijkt te bewegen. In minder dan een seconde is zijn geladen revolver op de man gericht en ik hap geschrokken naar adem.

"Ik verspil geen geld aan jou," sist Luke ijzig terwijl zijn ogen een tint donkerder worden. Een bruut geknal trilt in mijn oren en ik duik in elkaar.

De man zakt suf in mekaar terwijl een rode vlek op zijn borst groter wordt.

Ik zuig mijn adem naar binnen om een gil te voorkomen en in mijn ooghoek bewegen de kralen die de keuken afscheiden. Een oud vrouwtje met wit haar en diepe rimpels rond haar harde ogen steekt haar hoofd tussen de kralen door en gilt wanneer ze haar - vermoedelijke - zoon dood op de barkruk ziet liggen.

Luke laadt zijn wapen opnieuw en ik schreeuw naar hem terwijl een tweede kogel zich in de borststreek van de oude dame boort. De dame zakt ineen en wordt aan het zicht ontrokken door de kralen die haar terug opslokken.

Een misselijke walm verspreidt zich door mijn aderen en ik duw Luke bruusk opzij terwijl ik naar buiten spurt.

De koude slaagt me vlak in mijn gezicht, maar ik hijg en leun op mijn knieën terwijl het zweet op mijn voorhoofd staat.

Achter me hoor ik hoe Luke de deur voorzichtig sluit en ik duw me op. Ik spring weg naar de wc die langs buiten zit en die ik al had gespot toen we hier aankwamen.

Wild ruk ik de deur open en draai me om om het slot te sluiten en vang Lukes kille blik.

Ik draai de deur op slot en merk gelukkig op dat ik me in de vrouwen-wc bevind.

Ik ga naar de wc en draai de kraan open om mijn handen te wassen en water in mijn gezicht te plensen. Een stoffige, vieze spiegel toont mijn onafscheidbare tweeling met de naam spiegelbeeld en ik deins geschrokken achteruit.

Met mijn vinger volg ik de welving van mijn kaak en hap geschrokken naar adem als ik merk dat de spiegel wel degelijk het juiste beeld toont.

Mijn gezicht zit onder het vuil en mijn ogen vallen donker uit. Mijn haar zit vol knopen en steekt pluizig alle kanten uit. Mijn gezicht is mager uitgevallen en een blauwe plek en een vergeten snee sieren mijn kaak.

Ik probeer het meeste vuil van mijn gezicht te wassen, maar ik heb zeep nodig en het enige wat ik kan vinden is een leeg bakje met een spinnenweb.

"Vic, ik heb niet de hele dag tijd! Kom naar buiten. Nu!"

"Nee!" schreeuw ik terug naar Luke, "Laat me met rust!"

Buiten hoor ik gestommel en het slot beweegt. "Als ik naar binnen moet komen om je te halen, ben je zo goed als dood," dreigt hij.

"Dan ben ik liever dood!" gil ik terwijl mijn stem overslaat.

"Dat had je beter niet gezegd," sist hij vurig.

Het slot wordt omgedraaid en ik glip nog snel een wc-hokje in en draai het slot om. Ik gooi me tegen te achterste muur aan, maar vlieg terug naar de deur om het terugdraaiende slot tegen te houden.

"Laat het slot los, Victoria," gromt Luke dodelijk.

"Nee," piep ik waarna ik me schrap zet voor de gevolgen.

"Best."

Een luide kraak wordt gevolgd door versplinterd hout dat om mijn oren vliegt. Ik val naar achteren en val onhandig op de toiletpot.

Een hand grist me van de wc af en gooit me tegen de muur van het hokje aan. Ik hijg en zweet loopt in een koud straaltje van mijn rug en bedekt mijn voorhoofd met druppels vocht.

"Je was beter naar buiten gekomen," hijgt Luke beestachtig alvorens hij zijn koude lippen op de mijne plant.

;

Twee mongolen en een paardenkop.

Idk.....

©Britt_02