Courage©

11

Voorzichtig knipper ik met mijn ogen, beseffend dat de zwaartekracht opnieuw op mijn verzwakte lichaam inwerkt en dat de duisternis haar omhelzing heeft afgebroken.

Ik lig op mijn rug verdwaasd naar de hemellichamen die als ledlichtjes in de donkerblauwe lucht twinkelen te kijken en probeer met mijn gevoel naar mijn lichaamsdelen te gaan. Mijn armen zijn stijf - net zoals al mijn andere lichaamsdelen - en mijn handen liggen op de vochtige, koude bosgrond. Mijn benen en voeten doen pijn en zijn ijskoud. Ik beweeg mijn tenen om er zeker van te zijn dat ze niet zijn vastgevroren in deze barre koude. Overdag is het bloedheet, maar 's nachts is het bitterkoud.

Mijn rug doet pijn en ligt op een klein bedje van vochtig gras. Ik duw mezelf recht op mijn ellebogen en trek meteen een grimas wanneer er een bonkende pijn door mijn hoofd trekt. Ik sluit mijn ogen en knijp in mijn neusbotje - niet dat het iets helpt, het is gewoon een routine wanneer ik hoofdpijn heb.

"Hoofdpijn?" vraagt een hese stem aan mijn rechterkant. Ik open verward mijn ogen wanneer ik de stem herken. Een golf van flakkerende, gespannen gevoelens zwemt door mijn buik en ik word duizelig van de onstopbare vlinders.

De donkere gestalte zit tegen de grote, dikke eik waar ik tegen lag. Ik duw me volledig recht en vouw mijn benen in een kruis terwijl ik zijn vraag beantwoord: "Ja."

Ik wend mijn blik af en kijk gefascineerd naar de omgeving rondom ons. We zitten tegen een grote eik aan die over een klein grasveldje met lang, zomers gras uitkijkt. De sterrenhemel geeft alles een donkerblauwe schijn.

Ik draai mijn hoofd naar Alex toe. "Hoe zijn we hier eigenlijk terechtgekomen?" vraag ik hem, me niets herinnerend van de vorige avond.

"Weet je echt niets meer?" Alex draait zijn hoofd naar me om terwijl hij me onderzoekend aan kijkt met zijn ijsblauwe ogen. Het valt me op dat ze donkerder zijn dan normaal.

In mijn gedachten ga ik alle wazige gebeurtenissen na van de vorige avond. Bos, hond, trein...

"Vaag," antwoord ik tenslotte.

Hij glimlacht, maar kijkt meteen weer serieus. "Beloof me dat je niet gaat gillen, want dan is onze verstopplaats zo goed als vervloekt, oké?" Ik knik.

"Dus," Alex gaat met een hand door zijn zwarte haar en leunt met zijn hoofd tegen de harde stam van de eik,"je hebt GHB, een soort verkrachtingsdrug, binnen gekregen en die heeft er voor gezorgd dat je niets--"

"Vaag," onderbreek ik hem.

"Vaag dan," hij rolt met zijn ogen,"dat je je dingen nog maar vaag kan herinneren. Ik sliep toen je opeens mijn deur open ramde en--"

"Oh ja," lach ik,"je had die dronken bewaker zijn gezicht moeten zien toen ik--" Ik verstom wanneer ik Alex' geïrriteerde blik zie. "Sorry..." mompel ik uiteindelijk.

"Dus," Hij kijkt me afwachtend met een greintje spot aan, maar vertelt dan toch verder. "Je riep dat ik mee moest komen en toen hoorde ik Luke en die hoop junkies aftellen en wist ik meteen dat je jezelf in de nesten had gewerkt. Ik pakte je hand en sleurde je mee naar buiten. We zijn het bos in gevlucht, maar jij voelde je steeds slechter en slechter. Terwijl we door het bos liepen, ben je gestruikeld en op de grond gevallen. Op dat moment kwam Luke samen met zijn junkies naar buiten gestormd en hebben ze ons redelijk duidelijk gemaakt dat we gedoemd zijn om te sterven. We zijn samen weggevlucht terwijl Luke een marginale junkie met een Duitse herder achter ons aan had aangestuurd.

Uiteindelijk kwamen we aan bij een treinspoor waar een trein aan kwam gereden en we zijn nou ja... We zijn vlak voor de trein over het spoor gesprongen. Én daarna ben je in mijn armen flauwgevallen."

"We hebben wát gedaan?!" roep ik verontwaardigd.

"Shhht idioot! Zo meteen horen ze ons nog," sist Alex terwijl hij schichtig om zich heen kijkt.