Chapter 16: Picture

41 3 0
                                    

Kyla's.

I felt my feet stoned to where I am standing. Hindi ko rin maibuka ng maayos ang bibig ko at nakatuod lamang ako sa'king kinatatayuan na parang nahuli ako sa krimeng nagawa.

While the guy infront of me just acts normal and casual. Na parang hindi kasalanan na pumasok ako sa opisina niya ng walang paalam. Sinarado niya lang ang pinto at naglakad papunta sa desk niya.

"Nandito ka pala. Hinahanap rin kita e," sabi niya nang nakatayong nakayuko sa desk niya at may hinahalughog sa drawer. He then met my eyes and gave me a lop-sided smile. "I got your uniforms. Isa pa lang 'yung nabigay ko sa'yo kahapon dahil ngayon ko lang natanggap ang iba," he walked towards me while offering the plastic bag. "Here's the complete set."

Itago ko man ang nanginginig kong kamay, kailangan kong abutin ang plastic bag para kunwari ay hindi kumakabog ng ganito kalakas ang dibdib ko. "Thanks," I tried hard not to stammer and thank God I didn't.

"Are you fine? Why are you sweating?" kuryoso at may pag-aalala niyang tanong.

"I'm... fine."

Hindi na ko nagtagal sa loob dahil naglakad na ko palapit sa pinto at lumabas na doon. Doon lang ako nakahinga ng maluwag nang maisandal ko ang likod sa nilabasang pinto.

Gosh, why am I always out of breath whenever I'm seeing him?

I can't remember my other confessions to him other than, "I really loved you, you know," and the next lines I told him were already a blur. Ayoko na rin subukan alalahanin pa dahil isang sentence nga lang ang naalala ko ay ganito na ang naramdaman ko. What more if I remember the rest of it?

I'll surely collapse on the floor.

Para mawala ang stress ko sa nangyari, nagtungo na lang ako sa CR at nagpalit. So, there are two sets of uniforms here. You can wear a black slacks or black pencil cut. Same pa din ang top part which is brown long sleeves with Dream Café's logo in it.

I chose to wear the pencil cut this time since I'll be very comfortable with it. Kasyang-kasya naman iyon sa'kin at nagustuhan ko talaga.

Ang ibang uniforms ay dinala ko palabas at doon ko naman nakasalubong si Derick na galing ding maintenance room.

"Hey, ahm" I called his attention so he turned his head at me. "Paano makakuha ng susi sa locker? I think I need one."

"Ah, lapit ka lang kay Boss, Kyla."

Napakagat ako sa labi. Iniisip ko pa lang na lalapitan ko na naman siya, umuurong ang binti ko. Pero anong magagawa ko eh boss ko siya? Kahit anong gawin ko, nasa iisang lugar lang kami.

Remind me again why I'm working with him?

I gave him a force smile and nodded. "Thanks," mahina kong banggit at nginitian niya lang ako bago umalis.

Napa-buntong hininga na lang ako. Wala naman sigurong masama kung lalapitan ko talaga si Jake. I have a purpose, anyway. My confession really bothers me. I can only remember what I have said but I don't remember what reaction he gave me and that bothers me the most.

Did he give me answers?

Did he confess too?

Or worse, did he reject me?

Biglang nanghina ang tuhod ko dahil doon. The way he looked at me seems like he doesn't remember everything that happened last night. No- it seems like he chose to forget what I have said.

Malungkot akong napangiti. What am I expecting, anyway? Ako lang naman ang nagkagusto sa kaniya samantalang siya ay nanatiling paasa.

Nasapo ko ang noo ko nang lalo ko pang inisip ang nangyari kagabi. Gosh, I can imagine how pathetic I looked like. Siguro nakakaawa ang tingin niya sa'kin kagabi kaya pinili niya na lang na kalimutan iyon para hindi ko maramdaman na napahiya ako.

My Ideal Guy (Cambridge Academy Series 2)Where stories live. Discover now