The story of us.

Hoofdstum 63

Rein gaat op een stoel zitten voor de paskamer waar ik mijn uitgekozen kleren in ophang en kijkt me aan. 'Zal ik je tasbij me houden?' Vraagt hij lief en steekt zijn hand al naar me uit.

Ik knik en overhandig mijn tas aan hem waarna ik mijn pashok gordijntje dicht trek. Ik pak het jurkje van de hanger en besluit die het eerst aantetrekken.

Als ik hem aan heb twijfel ik. Ben ik niet te dik in deze jurk? Er zijn zoveel meiden die deze jurk mooier zou staan, waarom zou ik hem dan dragen?

'Rein, ik heb de jurk aan die jij uitkoos in de winkel maar hij staat mij niet helemaal, volgens mij.'

'Laat zien.' Ik schuif het gordijntje opzij en stap onzeker het hokje uit. Rein zijn ogen worden groot.

'Wauw je bent prachtig, ik bedoel de jurk is prachtig. Ik bedoel wow.' Mijn wangen kleuren rood door zijn reactie en een meisje van onze leeftijd dat naast Rein ziet giechelt.

Waarom zie ik haar nu pas en waarom zit ze naast Rein?

Ik besluit me er niet druk over te maken en glimlach naar Rein. 'Wel kopen dus?' Hij knikt hevig. 'Absoluut.'

'Dan kleed ik me even om en ga ik afrekenen.' Ik stap het hokje weer in en trek mijn normale kleren weer aan.

Ik loop het hokje uit. Die trut die net ook al giechelde om alles wat Rein zei, zit tegen Rein te praten en heeft haar hand op zijn been gelegd terwijl hij verveeld voor zich uitkijkt. Zonder dat ik het wil borrelt jaloezie in me op.

Rein kijkt op en ziet mij staan. Hij loopt gelijk naar me toe waarna hij zijn armen om mijn middel slaat. 'Je was echt veel te lang weg babe , ik miste je.' Zegt hij en trekt een pruillipje waarna hij me zachtjes kust. Daarna laat hij me los en glimlacht naar me. Ik kijk hem een beetje overdonderd aan. Hij pakt mijn hand.

'Kom dan krijgt het allermooiste meisje ter wereld die geweldige jurk van mij.' Zegt hij en kust mijn wang waarna hij de jurk overpakt en me mee naar de kassa begeleid.

Hij betaald de jurk en knipoogt naar mij als de caissière ons aandoenlijk aankijkt.

We lopen de winkel uit en Rein begint te lachen. 'Doe mij dat nooit meer aan.' Zegt hij en ik kijk hem verbaasd aan. 'Wat was dat?' Hij begint nog harder te lachen. 'Dat meisje dat naast mij zat bij de paskamers dacht dat ze kans maakte ondanks dat ik haar meerderen malen duidelijk had gemaakt dat ik van jou ben, dus ik kon het niet laten het nog even duidelijk te laten zien.'

'Dat ik van jou ben.' Ik weet niet waarom maar die woorden klinken goed. En gelijk heeft hij, hij is van mij en zij moest echt snel op sodemieteren.

'Ik moet toegeven ik was best jaloers toen ik jullie zag zitten.'

Hij begint te lachen. 'Ik was 3 keer een stoel opgeschoven, ze schoof telkens mee. Ze heeft waarschijnlijk een bord voor der kop, zo zeg je dat toch?'

Mijn glimlach word bij elk woord van hem groter en ik pak zijn hand weer vast. 'Ik hou van je.' Zeg ik alleen maar en leun met mijn hoofd tegen zijn arm.