Jortini, I Can't Stop Thinking Of You NL

29.

*DAG DRIE*

Tini: Ik zit nog steeds vast aan de stoel, ik heb geen idee hoe lang ik hier al zit. Ik heb niemand gezien sinds Peter me hier heeft gebracht. Het is donker, ik weet niet eens of het 's nachts of overdag is... maar één ding weet ik wel. Ik ben er klaar voor... Ik denk aan alle mensen waar ik van hou en hoeveel ik ze heb gekwetst. Ik ben klaar om te sterven. Ik weet dat een mens niet langer dan 6 dagen kan leven zonder water. (Ik weet niet precies of dat het 6 dagen zijn) Ik hoop dat het snel voorbij zal zijn. Mijn rug en kont doen pijn van de harde stoel en mijn polsen, enkels en nek doen pijn van het straks touw. 

*BANG BANG*

Ik hoor twee geweerschoten en spring een beetje op wat alleen maar meer pijn doet.

??: "BABYYYYY?"

Tini: Peter! Ik ben bang!  Hij heeft een pistool!

Peter: "Oh, je bent hier. Ik dacht dat je was ontsnapt, maar we weten allebei dat je dat niet kan!"

Tini: hij zegt het met een walgelijke grijns op zijn gezicht.

Peter: "Heb je je tong verloren ofzo iets?! Ooh nee, je bent natuurlijk bang! Maar je hoeft niet bang te zijn, babe. Je weet dat ik je nooit pijn zou doen, toch? I love you!"

Tini: Ik moet bijna spugen van walging...

Peter: "Jij houdt toch ook van mij, hè?"

Tini: Plotseling richt hij zijn pistool op mij.

Peter: "ZEG. HET. NU."

Tini: Hij drukt het pistool tegen mijn nek" I-I-Ik ho-ou v-van j-j-je." Zeg ik bijna fluisterend.

Peter: "Aahw, hoe lief!"

Tini: Hij leunt dichter naar me toe en begint me te kussen in mijn nek. Ik moet bijna overgeven. Ik kan me niet bewegen, doordat hij zijn pistool in mijn nek duwt.

*DAG TIEN*

Tini: Ik leef nog steeds. Peter heeft me gisteren vertelt dat ik hier al 10 dagen zit. Hij geeft me een glas water en houdt zijn pistool op mij gericht. Hij doet dit zodat ik in leven blijf en nog meer lijd. Ik denk dat hij er van geniet om mij te zien lijden. Hij zoende me ook, iets van 4 dagen geleden denk ik. Hij rook naar alcohol.  Toen hij vertrok huilde ik zo hard dat ik pas na een uur stopte, omdat ik niet meer kon... het doet te veel pijn!  Alles!  Elke beweging, elke gedachte en elke adem...

*DAG ACHTIEN*

Peter: "Wakker worden, Tini."

Tini: ik open langzaam mijn ogen en ik zie zijn walgelijke gezicht voor me. Ik hoopte eigenlijk dat ik nooit meer wakker zou worden.

Peter: "Je weet dat je hier nu al 18 dagen bent en ik denk dat sommige mensen, misschien een of twee -die geld van je nodig hebben- je missen. Dus ik dacht misschien moet ik het maar beëindigen, want dan ben ik er ook vanaf. En dan kan ik verder gaan met mijn leven."

Tini: Ik heb niet de kracht om iets terug te zeggen, dus ik knik gewoon langzaam mijn hoofd terwijl ik een beetje kreun van de pijn.

Peter: "Maar eerst!"

Tini: ooh, nee!

Peter: "Ik wil dat je eerst degene ontmoet die dit heeft bedacht.  Degene die je leven een levende hel heeft gemaakt en degene die ik dankbaar ben voor de rest van mijn leven! Zeg maar hallo tegen....!"

??: "Hey! Hey, meisje! Hoe gaat het met je?!"

Tini: met de laatste energie die ik nog heb hef ik mijn hoofd omhoog en daar zie ik... Stephie! Ik heb niks meer te verliezen, ik heb geen kracht meer over. Ik wil dood, in deze zaal zonder dat ik me zorgen hoef te maken over wie ik achterlaat, maar nu ben ik toch bang.... Jorge! Hij is in gevaar!  Hij is met Stephie en hij heeft geen idee hoe gevaarlijk ze is... het kost me teveel energie om mijn ogen open te houden, ik sluit langzaam mijn ogen. Ver weg hoor ik Stephie iets schreeuwen, maar ik weet niet zeker of het echt is of dat ik het me in beeld.

??: "J-JORGE?!"

Tini: Als ik zijn naam hoor, stop ik met denken. Ik ben gestopt met me zorgen te maken, ik ben gestopt met vechten. Ik ben te moe, ik ben uitgeput. Ik 18 dagen lang gevochten en nu is het gedaan... het is eindelijk voorbij.