Jortini, I Can't Stop Thinking Of You NL

33.

Tini: Ik probeer langzaam mijn ogen te openen met alle energie die ik heb... als het me eindelijk lukt, zie ik niks. Helemaal niets alleen maar wit. Geen muren om me heen, geen grond onder mij en ook heen plafond boven mij... Waar ben ik? Is dit de hemel? Ben ik nu dood ?? Maar hoe? En waarom? Wanneer? Plotseling gaan er allemaal flashbacks door mijn hoofd ..... "Ik met pijn, een touw die in mijn huid snijdt. Een zwarte figuur." Ik krijg het warm en ik begin te zweten. "Iemand met een walgelijke grijns op zijn gezicht die geniet terwijl ik aan het lijden ben" Ik wil dat de flashbacks stoppen! Ik wil dit niet zien! "Om me heen is het donker en er is niemand... ik ben alleen en ik heb zoveel pijn. Een vuist ontmoet mijn linker wang en het doet zo veel pijn! Het brandt en ik schreeuw van de pijn." Dit moet stoppen! Ik probeer te bewegen, maar ik kan het niet! Ik wil hier weg! "Een andere vuist ontmoet mijn wang, maar deze keer de andere en het doet nog meer pijn." Ik begin te schreeuwen! Ik moet gaan! Ik wil weg lopen! Weg van deze vreselijke plaats met niets anders dan wit en verschrikkelijk flashbacks! Het bewegen wordt erger en ik begin te zweten, ik probeer te schreeuwen maar er komt geen geluid uit mijn mond... "Het is donker en ik zit vastgebonden aan een stoel... ik hoor geweerschoten en voetstappen die dichterbij komen. Ik ben echt bang en de voetstappen komen nog steeds dichterbij." Ik probeer te schreeuwen, maar weer geen geluid. Er is nog steeds niets anders dan wit om me heen. "De voetstappen zijn nu echt dichtbij en plotseling stoppen ze... ik hoor een klik. En weer een geweerschot... de laatste." Ik probeer opnieuw te schreeuwen, terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Ik sluit mijn ogen en ik probeer harder dan ooit te schreeuwen! Als ik mijn ogen weer open zie ik kleuren en vormen. Ik hoor ver weg wat geluiden. Ook hoor ik mezelf schreeuwen. Ik schreeuw harder en harder. Ik beweeg en zweet niet meer. Ik sluit mijn ogen en open mijn ogen weer om een beter zocht te krijgen. Langzaam wordt alles om me heen steeds duidelijker. Ik zie dat ik in een ziekenhuis kamer lig en ik begin weer te zweten en te schreeuwen.
Verpleegkundigen en artsen om me heen! Apparaten maken piep
geluiden, maar ik hoor ze niet goed want ik blijf maar schreeuwen. Mijn ogen worden steeds zwaarder en ze vallen langzaam dicht. Alles wordt weer wazig...

Sorry dat ik 2 dagen niet heb ge-update en nu dan zo'n kort stukje. Ik zal proberen morgen gewoon weer een hoofdstuk te plaatsen. X