Can't Trust You

048| Impossible

Draco Pov.

Ik leg mij hand op haar hart. Dit is onmogelijk.

Ik hoor een erg zwakke hartklopping.

Ik ren de kamer uit onderweg naar me moeder die me fronsend aan kijkt als ik binnen storm. Wat is er?
Vraagt ze. Stacy ze, ze leeft antwoord ik hijgend.
Mijn moeder kijkt me vreemd aan en zegt dan: "Draco dat is onmogelijk, ik denk dat je je het verbeeld" Ik schud heftig me hoofd. Kom kijken!

Ze staat zuchtend op en volgt me naar de kamer waar Stacy ligt. Ze legt haar hand op Stacy's hart en wacht een paar seconden. Totdat haar ogen wijd open gaan en ze me met open mond aan kijkt.

Je hebt gelijk zegt ze.

Wat heeft dit allemaal te betekenen vraagt ik zachtjes? Ze schud haar hoofd dat ze het ook niet weet.

Stacy Pov.

In paniek kijk ik om me heen. Ik zit in een soort van kamer met allemaal wit licht. Er staat een bed en een bankje. Ik loop naar het bankje en ga er wat ongemakkelijk op zitten. Ik hoor een zachte ademhaling die niet van mij is, verbaast kijk ik onder het bankje en slaak een gil ik spring rechtop en val achterover op het bed.

Ik hoor een bekende lach.
En ik til me hoofd een stukje omhoog.
Ik kijk recht in de ogen van Perkamentus die vrolijk twinkelen.

Professor? Vraag ik voorzichtig, hij knikt en ik ga rechtop zitten.
Wat doet u hier?
Jou gezelschap geven antwoordt hij kortaf.
Ik wijs naar het bankje ,
wat is dat voor iets? Vraag ik aan me denkend aan het wezen of wat het dan ook mag zijn dat onder dat witte bankje ligt. Dat mevrouw Wright, is het stukje Voldemort dat in jou zat antwoordt hij kalm. Hoe kan die man altijd zo kalm blijven ?
Wacht WAT! Een stukje Voldemort? In mij!? Wat heeft dit te betekenen!

Dat Stacy zal voor altijd een raadsel blijven zegt Perkamentus.
Ik knik langzaam.
En wat is er nu mee gebeurd? Vernietigd.
Ik zucht opgelucht.

Professor ben ik dood?
Hij schud zijn hoofd.
Leef ik dan nog?
Weer schudt hij zijn hoofd. Ik kijk naar de grond.

Dit wil ik niet eens weten.

Als je wilt dan kun je terug, als ik hem dat hoor zeggen kijk ik verbaasd op. Kan dat dan?
Hij knikt lachend.

Hoe?
Kijk eens om je heen.
Ik doe wat hij zegt en kijk om me heen. Waar ben je?
In een kamer antwoord ik niet begrijpend.

Juist, waar zit je nu op?
Op een bed antwoord ik weer niet begrijpend.
Nou gaan dan liggen en sluit je ogen.

Dit keer knik ik begrijpend.

Ik heb alleen nog een vraagje zeg ik.
Hij kijkt me bedenkelijk aan. Toen op de avond van uw dood zag ik wanneer u naar me keek veel momenten van ons samen, hoe kan dat?

Mijn beste meisje dat is mijn gave, hij staat op en loopt naar de deur.

Professor wacht!
Hij draait zich om.

Het spijt me, voor alles.

Hij lacht kort naar me en knipoogt en verdwijnt dan door de deur.

Ik ga liggen op het bed en sluit me ogen...

Draco Pov.

Met zen drieën zitten we om haar bed heen.
Mijn vader, moeder en ik.
We kijken allemaal naar Stacy die er al weer een stuk beter uitziet.
En ze heeft bijna weer de normale temperatuur.

Het kan elk moment gebeuren.
Duurt het nog lang vraagt vader. Ik en mam halen onze schouders op als teken dat we het niet weten.

Ze ziet er zo mooi uit zeg ik. Ze knikken allebei.
Mijn moeders ogen staan opeens heel groot.
Draco kijk!
Met een ruk draai ik me om.

Stacy's ogen flitsen open helemaal rood van woede.

......................................

Zie foto ♥💯