Can't Trust You

050|"Gezellig" praten

Stacy Pov.

Ik probeer de Dooddoeners die me vast hebben in hun vingers te bijten.

T mislukt.

Jammerend over mijn wang die nu rood begint te worden verschijnen we in Malfoy Manor.

Wat haat ik die plek toch.

Ik wordt vastgebonden op een stoel *Wat cliché zeg* en wacht op iemand. Geen idee wie.
Maar dat is niet zo moeilijk te raden eh.

De deur gaat open en ik kijk naar de bloedrode ogen die mij ook aanstaren. Zijn glimlach wordt breder en hij loopt naar me toe en pakt me stevig bij me kin.
Ik piep *mooi woord* zachtjes en kijk hem boos aan.

Hallo lief zusje van me, zoals ik zie ben je terug gekeerd uit de dood, je doet me aan mezelf denken. * Hij pinkt een nep traantje weg en pakt me weer vast*

Alleen dan wat vreemder.
Waarom ook niet. Bij jou weerkaatste de spreuk niet terug zoals bij mij, Jij had niet iemand die voor je sprong uit liefde.
Vertel me eens zusje, hoe kan jij terug zijn?

Stilletjes kijk ik hem aan.

Kom op, zeg dan wat tegen je grote broer zegt hij op een enge fluister toon.
Als antwoord bijt ik hem hard in zijn vinger.
Dit keer is het tenminste gelukt.

Zijn glimlach vervaagt en hij haalt zijn handen van me af. En zucht dramatisch.
Dan niet. Zegt hij lachend en loopt de kamer weer in. En ik? Ik blijf hier zitten in de duisternis.

<<>>

Stilletjes zit ik voor me uit te staren. Jeetje wanneer kan ik hier ooit weg? Waarom bestaat er niet iets van een Superman die mij hier nu kan bevrijden uit deze horror wereld?

Waarom ben ik niet gewoon zo'n stomme Muggle die lui op de bank zit en kijkt naar iets wat hun een televisie noemen? Waarom ben ik hier nou weer de zusje van Voldemort.

Ik ben nu echt boos op me ouders. Waarom laten zij mij ooit met een horror mens die een slangen lichaam heeft, bloedrode ogen en er van houdt om te moorden opgescheept mee zitten?

Okay, het is niet echt hun schuld.
Maar toch.

Mijn gedachten worden verstoort door een deur die open gaat en het zonlicht op me ogen schijnt. Zonlicht, dat heb ik dus al lang niet meer gezien.

Hoelang zit ik hier überhaupt al?
Dagen? Weken? Maanden?

Ik kijk naar degene die de deur heeft open gedaan en rol vervolgens met me ogen.

Ach wat gezellig toch, het is mijn broer Voldemort.
Wat een verassing zeg.

*Hoor de sarcasme*

Wat doe jij hier? Vraag ik bot tegen hem.

Ook weer leuk om jou te zien zegt hij op die enge fluistertoon.

Wat leuk toch, Meneertje Voldemort kent ook het woord sarcasme zeg ik nep enthousiast.

Hij sluit zijn ogen even en doet ze daarna weer open.

Waarschijnlijk telde hij zijn woede eruit ofzo.

Nou wat doe je hier? Vraag ik hem verveeld.

Nou klein zusje, aangezien je niet vrijwillig wil meewerken met mij moet ik je maar dwingen hè. Zegt hij weer op normale toon

Oh, als je de Imperius op me uit gaat proberen wens ik je veel succes want ik kan me daar in tegen werken vertel ik hem trots.

Hij lijkt niet uit het veld geslagen maar glimlacht.

Ja en daarom heb ik daarvoor iets specifieks op bedacht. Want wat je misschien niet wist is dat je eigen spreuken kan maken. En ik heb dat dus gedaan. En jij bent precies de persoon waar ik het op uit kan proberen.

Hij richt zijn toverstok op mij en mompelt iets.
Wat lijkt op:

Imperiusa totalus maximus

Alles voor me ogen vervaagt.