Mhorfell Academy and The Onyx Blood Disease (Published under PSICOM)

Epilogue: The Last Cry (Second Part)

[ A L E X ' S P O V ]

"Oh, you're back. Where did you go, your majesty? I only have about an hour to meet you everyday yet I'll always find you missing on your room. Is making the judge of the Onyx Council as a beggar can make you happy?" segunda kaagad sa akin ni ng lalaking kasalukuyang umuupo sa trono ng judge ng pinakamaimpluwensya at pinakamakapangyarihang konseho sa underground society.

Ang judge. Matangkad, may kagila-gilalas na postura, matipuno, at higit sa lahat isang napakatalinong tao. Hindi naman na ako kinabahan nang mabuko niya ako na tumakas na naman dito sa kampo ng Clan of Light. Sigurado naman akong lagi akong nasusumbong ng mga nakakatanda kay Sean sa tuwing lumalabas ako ng walang paalam. This whole place is fully guarded with their snipers and guards! How could I possibly go out without anyone noticing me? But could they blame me? I'm so bored in here. It's so quiet that I think I'm going to go insane if I don't even go out for a second. And of course, I miss my family and friends. But I chose this path. Papanindigan ko ito.

Abang sinarado ko na lang naman ang pintuan ng kwarto habang hindi tinatanggal ang tingin ko sa lalaking nakasuot ng formal black suit na nakaupo sa isa sa mga couch na nandirito habang nagbabasa ng dyaryo. "I don't even requested for you to visit me everyday, judge. Why don't you spend your time with your duchesses who would do anything for you?" I said as I glide across the room to put my weapons back from their proper places. Whenever I go out, I always make sure that I brought enough weapons to counterattack if anything unexpected happens. It's a pain in the ass but it's for the good of everyone. Especially, for me who is the bait in this plan.

"You do know I like you yet you want me to go those crazy girls. Alex Cromello, kaunting respeto naman. Tinanggap ko na nga na hindi mo ko magugustuhan eh. 'Wag mo na ako ipagtulakan sa iba. Ako na ang bahala sa sarili ko." tila nanunumbat niyang sagot sa akin. Tss. Heto na naman ang topak ng lalaking ito. Hindi ko tuloy maiwasang mapangiti sa sinabi niya. He's really mature and a very interesting companion to talk with.

It's already seventeen years ago when I agreed to do this plan with him. And I never regret anything. Actually, I'm still thankful that even though I'm so far from my children, there's this man who would go visit me everyday just to check me out and to entertain me. "Oo na. Sige na. Hindi mo naman na kailangan manumbat. By the way, I have gone to the Vantress Mansion." I admitted as I sit on the couch next to where Sean is sitiing, to pull of my high boots nicely. The air conditioner finally reaching the tips of my skin.

"Oh. Is that so? Bali nakita mo ba ang mga anak mo? How are they?" tugon na sa tingin ko ay hindi naman niya ikinasurpresa ang pagbanggit ko sa lugar na iyon. Napabuntong hininga naman ako sa tanong niya. Ang gusto ko lang talaga kanina ay ang makita ang mga anak ko. Ang masilayan lang sila kahit limang minuto lang. Pati si Spade. Gusto ko lang naman ay ang makita ang mga ngiti nila pero sa ilang pagkakataon kong pasikretong pumupuslit doon, lagi akong umuuwing bigo na makita ang mga ngiting nakasanayan ko bago pa ako namatay sa isipan nila.

Dahil ba sa akin? Iyon ang lagi kong tanong sa tuwing umaalis na ako sa madalas kong pwesto sa tuwing minamatyagan ko sila. Lagi akong nakakaramdam ng lungkot sa tuwing sinisigaw ng utak ko ang sagot sa tanong ko. "Yes, I've seen them. Valor was kidnapped by a group of men and mom rescued him. But no worries, I didn't ask mom to go out as well. Ako dapat ang magliligtas kaso naunahan na ako ni mom. At siyempre bago ako tuluyang bumalik tiningnan ko muna ang sitwasyon nang mabalik na si Valor. But I wasn't able to observe clearly due to the reapers' security tactics. Mukhang nag-improve na ang seguridad doon hindi katulad ng dati na mas madali lang akong makapasok sa teritoryo." pagkekwento ko sa kanya pero hindi pa rin siya nagbibigay ni isang segundo upang sumulyap sa akin. Patuloy lang na nasa dyaryo ang mga mata niya.