TEK UMUT (+18)

Özel Bölüm : Kaderin İpleri

Geçmiş..

Yazarın ağzından..

Duvara çarparak tuzla buz olan vazo İrem'in gözlerini sıkıca yummasına yetti.

Bugün onun ondokuzuncu yaş günüydü. Tanrı bir yaş daha güçlendirmişti onu.

Karşısında acılar içerisinde kıvranan bu adam direncini kesiyordu. En yakın arkadaşının bu denli şuursuz olması, bu denli zaptedilmez oluşu soluğunu kesiyordu.

En yakın arkadaştı onlar. Arkadaştan öte sırdaş.

Pekala Barlas için öyle değilmiş oysa ki.

Son zamanlarda oldukça tuhaf davranan Barlas bu gecenin sonunda haykırmıştı geceye.

"Sana aşığım! Sana köpek gibi aşığım ben!!"

İrem kulaklarına acımasızca inen sesle sendeledi. Aklının ucuna dahi gelmeyen bu an.

Şimdi onu kahrediyordu.

Severdi Barlası. Ama dostu olarak.

Barlas çok sarhoşu. Zinhar zaptedilemiyordu.

Parti sonunda Selim ve Sude'yi yan odaya kilitleyip şuursuzluğunu ilan etmişti.

İçeriden gelen Sude'nin çığlıkları veya Selimin kapıya olan darbeleri ürkütüyordu.

Sahi nasıl bu hale gelmişlerdi?

İrem Barlasa aşık değildi.

O iki yıl önce yüzünü bile tam göremediği bir adama aşıktı zihninde.

Onyedisinde bir akşam peşine düşen köpekten kaçarken görmüştü onu. Sarılmıştı aniden.

Dolmuştu adamın kokusu ciğerlerine.. Unutamamıştı.

Ne adını biliyordu ne yüzünü. Sadece bir kokuya bağlamıştı kalbini.

Masumca.

Kadın sıkılı dişleri arasında tısladı.

"Sakin ol."

Zaptolmayan bedeni acıyla çöktü karşıdaki koltuğa. Dirseklerini dizlerine dayamış eliyle yüzünü kapatmıştı.

Onu bu halde görmeyi istemiyordu kadın.. O arkadaşıydı.

Arkasında duran, koruyan. En önemlisi çocukluğuydu.

Ama anlamıştı ki bu geceden sonra hiç birşey eskisi gibi olmayacaktı.

"Barlas.." diye yalvardı bu kez.

"Barlas kendine gel.."

Kanlanmış gözleriyle döndü Barlas, yüzündeki acı Kadını üzerken ayağa kalktı elleri sertçe saçlarına daldı.

"Gidiyorum.. Buna dayanamam ben.."

Telaşla yutkundu kadın.