TEK UMUT (+18)

5. 'Şans.'

Bölüm 5.

İrem Alacahan.

Güneşin ilk ışıkları tatlı bir ısı verirken yüzüme gözlerimi araladım. Ve uyanır uyanmaz ilk onu gördüm.

Kalbimdeki mana veremediğim sızının sahibine diktim gözlerimi. Koynunda uyandığım adamı izledim saniyelerce.

Kokusu dolandı ciğerlerimde dudaklarıma bir gülüş oturdu. Tek dirseğimin üzerinde hafifçe doğrulup yutkundum.

Onun yüzüne bakmak kahrolmaktı.

Ona bakarken utanıyordum kendimden.

Nedeni basitti aslında..

Ben bu adamı arzuluyordum.

Şehvetini,

Aşkını,

Ben bu adamın her bir zerresini arzuluyordum.

Güzelliğini arzuluyordum.

Dün geceki o felaketten sonra bile belkide gurursuzca ona doğru çekiliyordum. Aklım benden uzaktı, kalbim ise deli divane dövünüp için için eriyordu.

Gözlerimi yumup dengelenmeye çalıştım.

Olmadı.

Olamazdı..

Usulca kalktım yanından banyoya girip küveti doldurdum. Oturduğum yerde bacaklarımı karnıma çekip sarıldım dizlerime. Ardından sağ elin boynuma gitti.

Dün gece Demir'in dokunduğu her yere tekrar tekrar dokundum. İçimden taşan adını bilmediğim bu hisle boğuldu aklım.

Dakikalarca suyun içinde düşündüm durdum. Düşüncelerim suyun boyunu aştığında çıktım küvetten.

Sarılıp havluma giyindim. Odaya girdiğimde Demir yoktu.

Birkaç gün izinliydik.

Yeni evliyiz ya hani..

Kapının sesiyle çevirdim bakışlarımı. İçeri girdiğinde gözleri beni hızlıca süzdü.

"Günaydın."

Bakışlarımı ondan kopartıp önüme döndüm. "Günaydın."

Yatağın tam karşısındaki cam duvarın önündeki koltuğa oturdu. Dümdüz ifadesizce bana bakmaya devam etti.

"Ee, ne yapmak istersin bugün?"

Sorusu üzerine durakladım. Aslında üm gün onunla aynı evde olmak ürkütücüydü, hareketlerini asla kestiremiyordum.

Asla.

Dışarı çıkmamız iyi olabilirdi. Hafifçe mırıldandım.

"Bilmem."

Demir seslice iç çekip gülümsedi. "O halde kahvaltıya gidelim."

Baş salladım. "Olur."