TEK UMUT (+18)

12. 'Katil.'

İrem Alacahan.

Buğra'yı yoğun bakım camından izlerken elimi göğsüme bastırdım.

Hayır kardeşim.

Seni yıllar sonra bulmuşken bırakamam. Ben sana doyamadan gidemezsin bu cihandan.

Birkaç hafif adım sesi durdu arkamda.

Boynum oraya doğru kırıldı.

"İrem Hanım.."

Ellerini önünde bağlamış olan dedemin kahyasına yaklaştım. Adam daha çok eğdi yüzünü.

Neyi soracağımı biliyordu.

Yinede kelimeler büyüdü gırtladığımda, kaşlarım acıyla çatılırken kısık bir sesle sordum.

"O mu yaptı?"

Gözlerini yere dikerek iyice büzüldü karşımda. Sadakati boynuna urgan diye bağlanmadan baktı gözlerime.

Üzgünce salladı başını.

"Evet efendim.."

Bunu nasıl yapardı? Bu kadar cani nasıl olabilirdi? Kendi kanını taşıyan torununu nasıl feda ederdi?

Babamı hiçmi düşünmemişti, peki ya beni?

Zihnime dolan mavi harelerle tuttum başımı.

Babam neredeydi?

Murat Alacahan neredeydi şimdi? Bizim babamız neredeydi? Oğlunu öldürmek istemişlerdi, babam neredeydi?

Bu kabul edilemezdi.

Benim kardeşime, kanının kanıma bir olduğu kardeşime bunu reva göremezlerdi.

Ben bunu kabul etmezdim. Etmeyecektim.

Kanıma karışan öfke zihnimi bulandırıyordu, saç diplerime asıldı öfkemin kanlı elleri.

Bedelini ödetecektim.

Rahmi Alacahan.

Sahip olduğun tüm kudreti elinden alıp kardeşimin ayakları altına sermezsem benimde öfkem dinmesin.

Kardeşim özgürce ve huzurlu bir şekilde yaşacaktı.

Gözlerim tekrar Buğra'nın hareketsiz bedenine döndü.

"İyi olacaksın kardeşim.."

Adımlarım hastaneyi terk ederken yerleştim arabama.

Arabam köşke doğru ilerlerken sıktım dişlerimi. Sakin kalmak istedim.

Onun karşısında sakin kalmak istedim.

Ama kalamazdım.

Araba duruken hızla indim aşağı, kapıyı açtıklarında seri adımlarımla daldım salona.