TEK UMUT (+18)

28. 'Eve Dönüş.'

Multimedia: Nefes havaalanı.

Nefes Alacahan.

Eve dönüş..

Ne garip bir kelime.

Ev.

Benim evim neredeydi?

Eve dönüş neden bu kadar zor olmuştu..

Sigaramdan aldığım derin duman geniz yoluma tüm yakıcılığıyla inerken öldüğüne hala inanamıyordum. Uçaktan indiğimde oluşan his berbattı. Gökyüzünü bir süre izledim. Yukarıdan biryerlerden beni izliyormu acaba.

Ölü adam.

Babam. Ölmüşmüydü?

Her hareketimi sorgulayan çocukluğumu sırf beni taktir etsin diye harcadığım Babam.
Baba kelimesi bile ağzımda iğreti dururken ölümüne üzülecek halim yoktu.

25 yıllık hayatımın son 8 yılını ondan uzakta yaşamıştım itinayla.

Şimdi bu ölüm nedeniyle geri dönmek..
Olmamıştı bu. O eve girme düşüncesi bile yeterince korkunçtu. O evden ayrıldığım o korkunç günden sonra bu çok kötüydü.

Öldüğü için üzgünmüyüm? Bilmem. Hatta üzgün değilim. Evet eminim üzgün değilim.

Sadece bir boşluk oldu hayatımda, fazlası yok.
Acı çekmekmi? Alakası bile olamaz.

Söyle kalbim ne hissediyorsun? Hiç.
Elimi enseme koydum nasıl öldüğünü düşündüm. Acı çekmişmişdi acaba? Ona rahat bir ölüm yakışmazdı. Acılar içinde bir ölüm paklardı onu. Aldığı canların bedeli olarak.

Zaten sevmezdi beni, sonradan olan istenmeyen çocuk! Kim isterki? Torunuyla aramda sadece üç yaş var.

İrem şimdi yeri yerinden oynatıyordur. Dedesinin veliahtı. Benim birtane yiğenim. İremi çok seviyordum. Fazlasıyla. Kanı kanıma bir olan canımdı o benim.

Ama Abim olmasa kesinlikle dönmezdim.

Bir parça nefesi dağları yıkan abim.

Canımdan öte abim, kardeşimden çok belkide abim benim babamdı.

Her hareketiyle, her zaman korudu beni.. Baba gibi. Beni evimden gönderdiğinde arkamı arayan tek kişi abimdi. Beni koşulsuz seven sadece abimdi.

Abim benim.

Arabadan indiğimde köşke baktım. Çocukluğum gençliğim anılarım. Su yüzüne çıkanları kutusuna koyup ilerledim.

Sigara izmaritini atıp üzerine bastım. Bahçeye girdiğimde görüğüm manzarayla olduğum yerde kaldım. Daha sonra oraya ilerledim.

Gül bahçem.. Her yaşımda kendi ellerimle bir tane dikerdim, en son onaltı da kalmıştı dikememiştim. Ama birisi dikmişti. Şimdi tam yirmibeş taneydi.. Benim güllerim. Hepsini teker teker okşadım kokladım öptüm. Ayağa kalkıp kapının önünde durdum. Kulaklarım yıllar öncesine ait çığlıklarımla uğuldadığında başımı iki yana salladım.