TEK UMUT (+18)

8. 'Günah.'

İrem Alacahan.

Demir' in çenesi muazzam sertlikte kasılırken incecik tısladı.

"Nasıl?"

Sorusu üzerine göğsüme bir sızı saplandı. Şeytan tekrar ziyaret etti bizi acımasızca.

Onun kalbi uzaklaştı benden.

Acımasızca.

Buna izin veremezdim, onun benden uzaklaşması ölümüm olurdu.

Demir cevap bekledi benden benze zesimi bulamadım oysa..

Cesaret edemedim herşeyi anlatmaya. Dondu bedenim ve ruhum.

Aniden..

Gözleri gözlerimde gezinirken yüksek sesi yardı tüm duvarları.

"Sen bunu nasıl yaparsın!"

Konuşamadım. Anlatamadım.
Dedem için daha önce kaç canı aldığımı söyleyemedim ona.

Ben bir katilim diyemedim.

Her defasında kendimi ailem için iyi bir şey yaptığıma ikna ettim diyemedim.

Nasıl derdim?

Dersem bu gök kararmazmıydı kocamın ruhuyla. Solmazmıydı ademoğlu bir nefes sonrasında. Yüreğim kanında boğulup can vermezmiydi.

Verirdi.

Hafifçe yutkundum. Gözleri hala gözlerimdeyken bana farklı baktı.

Sanki tiksinerek.

Tükürürcesine.

Ben buna dayanamazdım. Demir'in benden uzaklaşmasına asla dayanamazdı yüreğim.

Benden iğrenmesi, beni bir katil olarak görmesi yakardı beni.

Boğardı.

"Seni.."

Tamamlamadı cümlesini, ellerini saçlarına daldırıp arkasını döndü. Benim kocamın kelimeleri tükenmişti.

İçim üşüdü.

Oysa ki ben onun kelimelerine muhtaçtım şimdi..

Bana döndüğünde sertçe çenemi kavradı. Ellerim elini çekmek için hareketlensede durdum.

"Sen günahkar değilsin."

Kaşlarını çatıp tekrarladı cümlesini. "Sen günahkar değilsin."

Titreyen çenem onun elinde sızlarken acı dolu bir nefes döktü.

"Benim kadınımın elleri kan kokamaz.."

Gözlerim dolduğunda idrak edebilmiştim aslında.

O benim için üzülmüştü.

Benim günahlarım için üzülmüştü.

"Demir ben.."

Parmaklarını dudaklarıma yasladı.

"Şş.."

Çenemdeki eli silinirken uzaklaştı benden yavaşça.

"Özür dilerim."