TEK UMUT (+18)

20. 'Anne.'

Multimedia : Demir.

İrem.

Anne. Ne kadar garip bir kelimeydi değil mi? Sahip olana sonsuz bir sevgi bahşeden, olmayanı cehennem azaplarında kavuran.

Anne ne demekti sahi?

Biliyor musunuz ben hiç bilmedim bu kelimenin anlamını. Bilemedim.

Bildirmediler belkide.

Şimdi karşımda duran kadın nasıl rahattı? Vicdanı onu nasıl kanında boğmazdı?

Hesap vermesi gerekmiyormuydu?

Bana. Babama.

En önemlisi babama.

Nefret etmek istedim ondan.

Edemedim. Kaldım derin boşlukta, kayboldum.

"İrem Alacahan.?"

Annem.

Tüm Zerafet ve güzelliğiyle karşımdaydı. Tüm soğukluğuyla, mesafesiyle, dik duruşuyla.

Bir süre sadece baktım ona, anneme.

Kendimi toparlayarak araldım dudaklarımı.

"Berna Hanım."

Tek bir mimik oynamadı yüzünde, devam ettim.

"İçeri girebilirmiyim?"

Bir süre bana baktı sonra kapının yanına çekildi eliyle işaret ettiğinde yavaşça girdim.

Adım seslerim yerle birleştiğinde salonda oturan adam irkilerek ayağa kalktı. Hayret ve şaşkınlıkla baktı bana.

Adamı yok saymak istedim.

Adamın bir anda yok olmasını istedim.

Görmek istemedim.

Bu adam içinmi terk etmişti bizi?

Babamın yanında bu aptal adamda kimdi? Bu pısırık adam kimdi Murat Alacahan'ın yanında.
İradem anında kontrolü aldı eline.

Bakmadım adama.

Ama Babam yıllarca etrafındaki muhteşem kadınlardan itinayla uzak durmuştu.
Annem gibi değildi.

"Neden geldiniz.?" soruyu soran adama döndüm. Tek kaşımı kıvrımlanırken tısladım.

"Kardeşimi görmeye."

Annemin gözlerinden belirgin bir ateş çıktı. Kaşlarını çatıp sert adımlarla bana doğru ilerledi.

"Senin kardeşin yok!"

Yüksek ses tonuyla keskin bir hamleyle kolunu sıkıca tuttum.

Gür sesim duvarları yararken karşımdaki iki insan titredi.