TEK UMUT (+18)

26. 'Vuslat.'

Multimedia : Berna ve Nefes (ilerleyen bölümlerde tanışacaksınız.)

İrem.

Sorduğum sorunun ardından şaşkınlıkla bakan gözleri kalmıştı.
Cevap vermiyor, büyük bir gayretle gözlerini kaçırıyordu.

Sabrım buna yetmezdi.

Bana bir an evvel cevap vermeliydi.

Onu ürkütmemek adına biraz bekledim daha sonra sakince fısıldadım.

"Cevap ver."

Derin bir nefes aldı. Yüzünü ciddileştirdi.

"Olmaz."

Neden olmazdı?
Kaşlarımı çattım.

"Neden!"

Gözlerini kapattı.

"Baban beni asla kabul etmez. Deden de istemez."

Dedem kabul ederdi! Önce mesafeli dururdu ama kabul ederdi. Onu tanıyordum. Oğlunun kıymetlisi onunda kıymetlisiydi. Babam zaten sana aşık..

Çenesinden tutup yüzünü yüzüme çevirdim.

"Sen sadece kabul et, gerisini ben hallederim."

Gözlerini önünde bağladığı ellerine dikti ve elleriyle oynamaya başladı. Elimi saçlarıma daldırdım.

"Hadi. Cevap ver."

Yüzüme bakmadan başını salladı.

Bu kabul etmekti değil mi?
Evet bunun anlamı kabul etmekti.

Annem kabul etmişti.

Tekrar aile olmayı kabul etmişti. Öyle bir sarıldım ki anneme içime gömercesine. Burnumu saçlarına dayayıp kokladım.

Kokladım.

Kokladım..

Bana korkak ellerle sarıldı. Elimle yüzüne dokundum, muhteşem güzelliğine.

"Anne." dediğimde keskin bir hıçkırık koptu dudaklarından.

Gülümsedi.

"K-kızım. Güzel kızım.."

"Bugün Vuslat günü anne.. Artık çektiğiniz acılar son bulacak."

Hızla arabayı çalıştırdım köşke doğru ilerlemeye başladım yolculuk süresince içimi çocuklar gibi saran heyecana gülümsedim.

Arabayı köşkün önünde durdurdum annem çantasını sıkmış bana bakıyordu. Ona güven verircesine elini tutup sıktım.

Arabadan indiğimde kahya lara durması için işaret verip annemin kapısını açtım, yavaşça eğilip

"Hadi anne gel." dedim