TEK UMUT (+18)

29. 'R.A.'

Multimedia : Sude.

Nefes Alacahan.

Adamın işi gücü oyun oynamak! Şeytana bile papucunu ters giydirir!

Gece gece virane bir mahallede telefonuma gelen adrese gidiyordum.

Sinirden çatlamak üzereydim, belimdeki silahımı sıkıca kavramış emin adımlarla adresteki depoya geldim. Tam bir klişe! Karanlık işler ve ev sahibi virane bir depo!

İçeri girmemle biraz olsun rahatladım. En azından deli gibi havlayan köpekler köşe başında bekleyen esrarkeşler yoktu.

O vardı, gölgesi bile güvenliydi..

Geniş bir alan ortada yanan ateş ve o.

Sırtı bana dönüktü boğazımı temizledim.

"Rahmi Alacahan.."

Yüzündeki alaycı gülüşle bana döndü ve buz gibi mavilerini dikti gözlerime.

"Nefes." dedi kaşlarını kaldırarak.

Tanışma faslımı yapıyoruz Rahmi Bey.

Sinirle soludum. Yıllar sonra gördüğüm Rahmi Bey zerre değişmemişti hatta korkarım daha acımasız olmuştu. Uzatmak istemedim.

"Neden çağırdın beni.." dedim tıslayarak.

Gülümsedi.

"Öldüğüm yalanı bozulmayacak Nefes."

Yanıma yaklaştı kaşlarımı çatıp ona baktım.
"Eğer bozulursa emin ol pişman olursun."

Burnuma keskin bir koku geldi. Midem bulandı aniden.

Kan kokuyordu bu adam!

Aklıma binbir tür şey gelirken geri çekilip sandalyesine oturdu.

Kanmı içiyordu acaba? İğrenç.

Düşüncelerimi dağıtıp "Ne yapmaya çalışıyorsun.?" dedim.

Yüzüne baktım, illaki bir planı vardı. Öldüğünü söyleyecek kadar büyük plan ne olabilirdi?

"Bu seni ilgilendirmez kızım."

Kızım kelimesini duyduğumda tiksintiyle baktım.

"Açıkla. Açıkla ki arkanda durmam için bir sebep olsun."

Dediğimde ufak bir kahkaha attı.

"Öğreneceksin.. Ama şimdi değil." dedi

İç çekip devam etti

"Al bu zarfı çocuğu hallet."

Ciddi miydi? Bu adam gerçekten korkunçtu. Birilerinin ölüm emrini verecek kadar korkunç.

"İrem'e ver." dedim elimdeki zarfı ona uzatarak.

Yine küçük bir kahkaha attı.