TEK UMUT (+18)

16. 'Boşluğun Çığlıkları.'

Multimedia: Sude.

İrem Alacahan.

Evden çıkıp kaldırdım başımı göğe. Katran karasına bulanan gök onun gözleriydi sanki. Bir gök gürültüsü koptu keskince, irkildi bedenim. Ellerimi sıkıp bindim arabama.

Nereye gidiyordum? Kime sığınmalıydım?

Beni kim saklayacaktı göğsümün göğünü yaran acılardan?

Geceler boyu kim öpecekti yaralarımın uçlarından. Başımı kimin göğsüne yaslayacaktım şimdi?

Dolan gözlerimle devam ettim yola. Geldiğim eve uzun uzun baktım, indim aşağı yavaşça.

Çaldım zili.

Kapı öyle büyük bir sevgiyle açıldı ki bana, sıktım dişlerimi. Girdim içeriye,  küçükken olduğu gibi.

Şömine başında oturan babaannem ve dedeme dolandı bakışlarım.

Boyunları bana kıvrıldığı vakit şaşkınlık ve özlemle kalktılar ayağa.

Babaannem hızla yanıma gelip açtı sevgi dolu kucağını.

"Yavrum, hoşgeldin."

Kolları bana sarılırken yanağımı yasladım omzuna. Geri çekilip mutlulukla öptü gözlerimi.

Bize doğru tek adım atan dedemin gözleri kısıktı, ne olduğunu çözmeye çalışırken yada çoktan çözmüşken araladı dudaklarını.

"Odana çık dinlen, kahvaltıda konuşuruz."

Mavi gözleri huzur verirken bana dolu gözlerimle baktım dedeme.

Titrek dudaklarımla mırıldandım. "Dede."

Gözlerinin içindeki mutluluğu görünce affettim onu. Silindi öfkem.

"Söyle torunum."

Yumuşak, güven veren, huzur veren sesi kulaklarıma ulaştığı an ellerimi önümde birleştirdim.

"Her zamanki masalı anlatsana."

Gülümsedi.

Öyleki aramızdaki kırgınlık tuzla buz oldu. Yok oldu.

Döndü babaanneme. "Selma. Sende herzamanki sütü hazırla torunumuza."

Ilık ballı süt.

Gülümsedim kalbime saplanan onca acıya rağmen. Oturdum şöminenin önündeki mindere yasladım başımı dedemin dizlerine.

Masalın ardına yalnızca boş süt bardağı ve uykulu gözlerim kaldı.

Uykuya ufak ufak geçiş yaparken kapının kapanma sesini duydum.

Güçlü adım sesleri saniyelerle yaklaştı bana, burnuma dolan o tanıdık koku ile kapalı gözlerime inat gülümsedim.