TEK UMUT (+18)

45. 'Tamamlandık.'

İrem'in Rahmi'yi vurduğu gün..

Nefes Alacahan.

"Alo. Ben Nefes Alacahan şu anda bir soğuk hava deposundayız yanımdaki adam-..."

Kelimeler boğazımda düğümlenmişti yaşamasını istemiyordum. Ama dakikalar önce kalbime ördüğüm buzdan duvarlar babamın sevgi dolu gözleriyle yıkılmıştı.

Ben yaralı bir mahluktum.

Sevgiye aç bir mahluk..

Belkide yine kandırdı beni, fakat umrumda değildi. Yaşamalıydı.

Babam yaşamalıydı.

Telefona var gücümle haykırdım.

"Yanımdaki adam yaralı çabuk olun!"

Sonrası tamamen kesitlerden oluşuyordu..

Gelen sağlık görevlileri hızla sedyeye yerleştirdi.

Hastahanenin koridorları beklemek için en acı mekandı.

Doktor bana bakıp gülümsedi.

Babam kurtulmuştu.

Onu saklamalıydım.

°

"Rahmi.!"

Dehşetin sardığı bir kalp iflah olmazdı.

Babam yavaşça onun karşısında durdu. Reşit ise ayağa kalktı gözbebekleri korkuyla an be an büyüdü. Babamı derin sessizlik içinde izledim. Daha sonra katledeceği adama baktım. Yazıktı, yıllarca karşısında dik durduğu savaştığı yenilmediği düşmanı tarafından yenilecekti.

Bu hazmedilmesi zor bir durumdu.

Ve bu durum kaşlarımı çatmama sebep olurken babam Reşit'e çevirdi gözlerini.

Öyle bir baktı ki ona..

Kanım çekildi.

Sevgiyle bakmıştı ona.

Özlemle.

Aniden ürperdim. Sadece izlemekle yetindim onları.

Babam elini yavaşça Reşit'in omzuna koydu. Reşit rahatladı, baktı babamın gözlerine.

Ardından beni tekrar hayrete düşürecek bir şey yaptılar.

Sarıldılar.

Babam sımsıkı sarıldı Reşit'e. Reşitte aynı şekilde babama.
Bu hallerine anlam veremiyordum, kollarından tutup haykırmak istiyordum.

Siz düşmansınız! Bu ne hal?

Ayrıldıklarında birbirlerine son kez gülümsediler. Ardından tekrar eski hallerine kesin dönüş yaptılar.

Şaşkınlıkla izledim onları.

Babam güldü.