TEK UMUT (+18)

50. 'Zaman.'

İrem Alacahan.

Babamın ölümünden ve Annemin onun ardından bizi terk edişi üzerine epey bir zaman geçmişti.

Gitmişlerdi.

Son kez sarılamamış son kez öpememiştim onları..

Annemin altın saçlarına son kez dokunamamıştım.. Pişmanlık damarlarıma zerk edildiğinden beri iyi değildim.

Olamıyordum.

Babamı özlediğimde sıkıca sarılıyorum amcama. En azından özlemim hafifliyordu.

Babama benziyordu.

Onun gibi kokuyordu.

Ama ben sadece kendimi kandırıyordum. Benim babam ölmüştü.

Acı hala kalbimdeydi fakat işin en aşağılık durumu şuydu ki.

Alışıyordum.

Kabullenmişti kalbim. Geceleri çığlık krizleriyle uyanmıyordum. Veya koşarak bahçeye çıkıp babamı aramıyordum. Çığlık çığlığa uyandığım gecelerde Demir kanlanmış gözleriyle sarmalıyordu beni. Yalınayak çılgınlar gibi evden çıkıp sokaklarda koştuğum gecelerde Demir durduruyordu.

Gecelerce uyumayıp krizlerimi yatıştırıyordu.

Gözyaşlarım nefesimi keserken ben ona beni saklamasını söylerdim. Oda saklardı.

Annemi o halde görüğümde herşey yok olmuştu. Narin bedeni soğuk ölüme nasıl teslim olmuştu? Muhteşem güzelliğine nasıl bulaşmıştı o uğursuz sıvı?

Sadece belli kesitleri hatırlıyordum. Buğranın haykırışları gözlerimin önünden gitmiyordu.

Ağzından kanlar taşarak ölmüştü annem. Kendi kanında boğulup ölmüştü.

Yazdığı mektubu tekrar tekrar okudum.

Bana yazdığı kısmı bıkmadan yine okudum.

Parmaklarımı kelimeler üzerinde gezdirdim. Kağıdı yüzüme sürüp öptüm.

Dağılan mürekkep kısmını öptüm. Annemin incileri dökülmüştü bu kağıda.

Nasıl öpmem kağıt seni?

Sakladım kağıdı..

Önünde durduğum uzun boy aynasından yüzüme baktım. Gözlerimle yavaşça aşağı inip karnıma baktım. Günlerce aklıma bile gelmemişti.

His yoktu. Neden boş gibiydi? Neden hissetmiyordum?

Yeni yeni kendime gelebilmiş ancak düşünebilmiştim bebeğimi. Elimi karnıma koyduğumda biraz bastırdım. Tepki ver bebeğim.. Kaşlarımı çatıp elimi karnımda gezdirmeye devam ettim.

Aklıma gelen ihtimalle yatağa oturdum. Ölmüş olabilirmiydi? Dedesinin ve anneannesinin yanına gitmek istemişmiydi ?