Two Lost Hearts (Completed)

Wakas

"Ano Villarama! Bakla kaba? Hindi kaba lalaban?" Halos hindi na ako makadilat sa dami ng suntok palo at tadyak na inabot ko. This is hell! Hindi ko alam kung bakit pinili ko ang ganitong buhay.

Years ago, I fell for a girl na alam ko naman na hinding hindi magiging akin. But still, I fought. Doon ko narealized na alam mo dapat kung kaylan ka lalaban or kaylan ka susuko. It was too late for me to realized that.

Ganito ang buhay sa kulungan.. Marami kang makilala na puro halang ang bituka. Hindi ako lumalaban dahil takot ako or hindi ko kaya. I just don't want. Ayoko lang mangyari na makagawa ako ulit nang kasalanan na hindi ko na matatakasan.

"Wala palang bayag 'to boss, eh.." Sabay sabay nagtawanan ang mga inmate dito. I don't fucking care. It's just a waste of time para intindihin pa sila. Besides, hindi naman ako masamang tao katulad nila. Napangisi ako sa sinabi ko. Why am I here then?

Madalas nangyayari sa akin iyon. And my body's getting used of it. That's the time na naging cold and distant ako sa tao. Walang akong kinakausap kahit sino man dito.

Isang araw, after our lunch. A moron attack me and almost stabbed me. Doon ako pinawisan ng usto. Pakiramdam ko ay lumabas lahat ng pawis ko sa katawan dahil sa takot. Nakita ko nalang na bumulugta ang ang lalaki sa sahig.

"Di ka manlang magpapasalamat?" Napatingin ako sa lalaking sumaksak sa lalaking dapat ay sasaksakin ako. I still can't move. I can't even utter a word.

"T-thanks.." Nanginginig akong nag pasalamat sa lalaki. Hindi ko mapigilan isipin na ako dapat yung lalaking nakabulagta ngaun sa harap ko.

"Nah, lahat ng bagay may bayad, Troy.." Nanlamig ako sa salita niya.

"What do you mean?" Sagot ko..

"You have to be my friend.. I'm Taski."

That's the time Patrick and I became friends. Naging mailap ang gulo sa akin dahil isinama niya ako sa grupo niya. He's one of a hell monster. He can kill a person in a blink of an eye.

"Enzo's still alive kuya." I instantly got stiffened when Kenneth Shane told me the news. I felt kinda relieved knowing that Enzo is still alive. At some point nabawasan at guilt ko na dinala ko sa mahabang panahon.

"A Mary Katherine Pierre Altamirano saved their lives kuya." Kenneth Shane always update me kung ano ang nangyayari sa labas. I got fond of Katherine when Kenneth Shane's telling me stories about her. She's strong. Base on Kenneth Shane stories.

One day, pinadala kami sa ladies correctional to fix some things. Taski and the group were so excited while I really feel doomed. Mag lilinis lang kami ng sirang tubo or pagdadamuhin doon. Why are they so excited?

"Laya kana, Katherine Altamirano."

Natigilan ako sa pag ma-mop ng bigla kong narinig ang pangalan niya. My heart race so fast. Napatingin ako sa babaeng mahaba ang buhok at tila lutang na nakatingin sa kawalan. She's really pretty... I looked at her while she was signing the release papers. She smiled timidly at the police men who's fucking drooling over her. Napahigpit ang hawak ko sa mop na parang gusto kong ihampas bigla sa mga police na nakatingin sa kanya.

"Huy, love at first sight?" Napasinghap ako ng bigla nalang lumabas si Patrick sa likod ko. His smile fades away when he nailed his eyes on Katherine. Bigla akong nakaramdam ng iritasyon sa tingin ni Patrick kaya naman inaya ko na siya sa ibang lugar. I looked back pero ala na si Katherine.

Until dumating ang araw na hindi ko inaasahan. Tricia and Enzo forgave me and fixed everything para makalabas ako. I never thought na mangyayari pa ito sa buhay ko. I'm kinda nervous, scared and ecxited at the same time.