KOVALAMACA-1 SUÇLU

(Final) KANLI HESAPLAŞMA

Fatih kendisine verilen adrese yakın bir yerde aracından inerek kalan yolu yürüyerek gitmeye karar vermişti. Eğer söylenenler doğruysa babasın aptal olmadığını biliyordu. Kendisini fark etmesi dâhilinde kaçma olasılığı vardı ve bunun olmasını kesinlikle istemiyordu. Eğer gerçekler Hayalet'in anlattığı gibiyse o zaman yapması gereken şeyi yapacak ve gerçek bir polis gibi sorumluluğu üstlenecekti.

Ayakları geri geri gitmesine rağmen bahsedilen harabe binaya yaklaşmayı başarmıştı. İçeride hiç hayat belirtisi yoktu. Bundan cesaret alarak biraz umutlanmıştı. Bu bir yalan olmalı diye düşünmeye başlamıştı. Babası öyle biri değildi. O hain olamazdı. Bunca şeyi para için yapmış olamazdı.

Yine de emin olmak adına sessiz olmaya çalışarak harabenin merdivenlerini çıkarak içeriye girmiş ve etrafa göz atmaya başlamıştı. Dışarıdaki sokak lambasının cılız ışığı yardımıyla içeriyi zorlukla seçebiliyordu ve görebildiği kadarıyla da boştu. Buna ne kadar sevindiğini tarif etmenin bir yolu yoktu.

Son olarak arka tarafa bakmaya karar verdiğinde üst kata çıkan bir merdiven keşfetmişti. Başını kaldırıp yukarıya çevirdiğinde üst kattan aynı dışarıdan olduğu gibi cılız bir ışık geliyordu. İçinde rahatlayan tüm hücreler yeniden ayaklanmış ve şüphe yeniden kendini göstermişti.

Yavaş adımlarla merdivenleri çıkmaya başladığında her ihtimale karşı belindeki silahı çıkararak öne doğru uzatmıştı. Burada babası yoksa bile başka biri olduğu ortadaydı ve gencin bu saatinde burada olan kişi tekin biri olamazdı. Bu yüzden önlem almak en akıllıca olanıydı.

Işığı takip ederek yolu izlerken kapısı olmayan bir odaya açılmıştı yolu. Kuru zeminde olabildiğinde az ses çıkarmaya çalışsa da ayağının aniden kırık molozlardan birine gelmesiyle kayarak yere düştüğünde istemediği halde gürültü çıkarmıştı. Ve çok geçmeden bir siluet ışıklı odanın kapısında belirdiğinde Fatih, meraklı bakışlarla kapıya bakarak adamın yüzünü seçmeye çalışıyordu. Işığın önüne geçtiğinden ışık arkadan vuruyor ve yüzü belli olmuyordu.

" Kimsin?" diye seslendi kapıdaki adam. Adamın sesi boş harabede biraz yankılanmıştı ancak bu Fatih'in tüylerini diken diken etmeye yetmişti. Çünkü bu sesi çok iyi tanıyordu. Hem de çok çok iyi.

Olduğu yerden yavaşça ayağa kalkarak elindeki silahı üzerine doğrultmuş adama göremese de bakmaya başlamıştı. Hayalet'in yalan söylediğini düşünmüştü. Buna tüm kalbiyle inanmak istemişti. Buraya gelirken amacı sadece şüphelerinden kurtulmaktı. Babasının böyle bir oyunun içinde olmasına inanmamıştı. Kendisini yıllardır bir aptal gibi kullanmış olmasına inanmak istemişti.

Ama gördüğü manzara tam aksini gösteriyordu. Başlı başına bir aptaldı. Nasıl bir oyunun içinde olduğunu hiç fark etmeden kendini kedi sanan bir fareydi. Yıllarca fareyi mideye indirme hayalleri kurarken aslında av olan kişinin kendisi olduğunu yıllar sonra en acı verici şekilde öğreniyordu.

" Baba" dedi zorlukla konuşarak. Oysa ona bu kelimeyi sarf etmek bile istemiyordu. Baba demek ilk defa bu karda canını yakmıştı. En güvendiği adam tarafından ihanete uğramanın acısını şimdi en iyi kendisi biliyordu.

Duyduğu kelimeyle şaşkına dönen adam ışığın önünden çekilerek karşısındaki adamı görmeye çalışmıştı. Ama Fatih'in bunu beklemeye sabrı yoktu. Yıkılmış bir halde, sanki göğsünden değil de kalbinden yaralanmış ve can çekişir gibi zorlukla nefesler alarak ilerliyordu. Elinde bir silah olduğunu bile unutmuş gibiydi. Şu an omuzlarına dünyanın yükü yüklenmiş gibi hissediyordu. Babası bir haindi. Hayalet doğru söylüyordu.

Oğlunu karşısında gören adam neye uğradığını şaşırmıştı. Hayalet'i beklerken Fatih'in nerden geldiğini anlayamamıştı. Bunu nasıl olduğunu düşünmek için çok geç kaldığını da biliyordu. Oğlunun gözlerindeki yıkılmış ifade Hayalet ile olan ilişkilerini de bildiğini gösteriyordu. Zaten başka türlü burada olma olasılığı yoktu. Burada bu gün buluşacaklarını sadece Hayalet ve kendisi biliyordu. Bu durumda Hayalet ya yakalanmıştı ya da oğluna her şeyi itiraf ederek kendisiyle birlikte onu da yakmıştı.