Montereal Bastards 3: To Chase A Playboy (COMPLETED) #WATTYS2017

20

Deireen

Holy Mother of Pearl.

That was my first thought as we entered the vast holdings of his friggin' personal domain.

I mean.. Wow. As in, ano to? Arcade center?

Nagkalat ang iba't ibang computer games sa buong suite niya at talagang hindi na ako magtataka kung bakit kailangan niyang kumuha ng isa pang unit dahil kailangan na ng space sa lugar na ito.

Pero ang nakakapagtaka lang ay sa kabila ng ganun kadaming computer at arcade, malinis pa rin at nasa ayos ang lahat.

Ang totoo niyan ay mas malinis pa yata kung ikukumpara ang suite niya kaysa sa condo unit ko.

His sofa is a conflaguration of domesticity and style. Actually, ang buong bahay niya ay pinaghalong sophisticated ease and comfort. Ang mahabang kulay itim na latex sofa ay malambot na binagayan ng kulay dark din na aubusson carpet sa baba ng babasaging center table. May mga halaman sa magkabilang gilid niyon habang sa itaas na bahagi ng pader ay ang malaking litrato ng apat na magkakapatid.

Kung paano nakuha ang personalidad ng apat sa simpleng litratong iyon ay hindi ko alam. To even contemplate those four going through this mundane task of getting a portrait is beyond my capacity of imagination.

Damn it, I am getting excited.

First time kong makapasok dito sa lungga niya kaya't halos lahat ng detalye ay sinusubukan kong pag-aralan at i-take in. Halos hindi ko na mapagkit ang sarili ko sa kakamasid sa buong kabahayan at sa mga mumunting detalye na pwede kong alalahanin pag wala akong ginagawa.

Nakatingin pa rin ako sa portrait sa sofa kaya't hindi ko napansin ang lugar na tinatahak ng paa niya, ngunit nang biglang magbukas ang pinto, agad akong pumihit para alamin kung saan kami patungo.

Napasinghap ako ng makita ang lugar na iyon.

What the hell.. I mean..

Paradise?

God, kung hindi ko pa sigurado na buhay pa ako, baka inisip ko na nakapasok na ako sa paraiso ng langit.
I mean, truly.

This is so contrary to the Ruzzia that I know, that for a moment I remain immobile as I was taking in this room.
His freakin room!

His freakin' paradise like room.

May king sized bed na may kulay dirty white linen, and same color pillow. Sa ilalim ng kama ay may carpet na kulay puti, na iniimagine ko ay ulap sa aking mga paa dahil itsurang malambot. Sa hindi kalayuan ay may maliit na extension na kung saan ay may nakapwestong mini-sofa set. But what really made it heavenly was the flowing water from the wall. Sobrang makatotohanan niyon and there was even a sound to make it all the more real.

I was so consumed with his room and the way it looks na nakalimutan ko ang totoong dahilan kung bakit kami nandito sa kwarto. But he instantly reminded me of that because the next thing I knew, I felt a smooth ribbon slowly tying me up next to his head board.

My head whipped so fast, it almost made me dizzy but I was too late. One second too fucking late, dahil nagawa niya na ang knot sa una kong kamay at ngayon ay nasa pangalawa na siya. I tried tugging my hands free ngunit mukhang nag boy scout yata ang loko dahil hindi lang mukhang matibay ang pagkakatali niya sa lubid, maganda din.

And why I'm thinking about how beautiful and amazingly cool those knots were is beyond me.

I mean, here I am, bound and possibly gagged before the end of the day and yet, I am thinking about how cool those knots were.