Freya

H2: Oma

'Ha! Ik win! Overduidelijk!' riep ik en landde op het plein in Barks. 'Je speelt vals!' zei Ferderik. 'Doe ik niet!' zei ik. Kron kwam als laatste aan en stapte van Stab af. 'Keuren we deze race dan af wegens valsspelen?' vroeg hij. 'Ik bedoel, jij hebt duidelijk een valse start gemaakt'. Hij keek naar Ferderik. 'Afgekeurd' mompelde hij. 'Maar reken maar dat ik mijn revanche krijg'. 'Rematch?' vroeg ik en strekte mijn vleugels, klaar om de lucht in te gaan. 'Doe dat maar een andere keer'. We draaiden ons om. 'Oh, hey nonkel Jake' lachte ik. Eigenlijk was hij niet echt een nonkel want hij was de neef van mijn vader en niet zijn broer, maar dat maakte me totaal niets uit. 'Hey pa...' zuchtte Kron. 'Je weet wat je moet doen' zei Jake en keek streng naar Kron. 'Ik ga al' mompelde hij en kroop op Stab. Daarna vloog hij weg en we keken Jake verward aan. 'Moeten jullie niet terug naar huis? Weten jullie ouders dat jullie hier zijn?' vroeg hij. Ferderik en ik keken elkaar even kort aan en keken toen weer naar nonkel Jake. 'Je hebt gelijk, we moesten maar eens gaan...' zuchtte ik. Daarna vlogen we weg, weer naar het kasteel. Oma zat op het balkon naar de lucht te staren. Naar de draken, de net opgekomen zon, de wolken die langzaam avoorbij dreven... We landden naast haar maar in tegenstelling tot Ferderik bleef ik naast haar staan. 'Het is een mooie ochtend' zei ik. 'Perfect weer om te vliegen'. Ze lachte zwakjes en zuchtte. Oma had niet meer gevlogen sinds de Grote Drakenoorlog, of toch, dat is wat er gezegd word. Het verhaal gaat dat ze haar vleugels brak tijdens de laatste strijd en er daardoor iemand stierf. Iemand die zij op haar rug droeg maar toen samen met haar neerstortte. Sindsdien had ze nooit meer gevlogen, ook al waren haar vleugels volledig hersteld. 'Jij en je broer hebben een goede band' begon ze. 'Dat had ik ook met mijn broers...'. 'Wat er met grootnonkel Drake gebeurt is, is niet jou schuld oma, dat weet je' zei ik en keek haar aan. Haar ooit zwarte haar was nu grijs en haar groene ogen stonden dof en levenloos. 'Jij was er niet bij, jij kan niet weten hoe het eraan toe ging' zei ze en keek me aan. 'Jij moet lessen leren uit verhalen... Verhalen waarvan je de waarheid betwijfeld. Jij leert niet uit de praktijk zoals ik dat deed, jij weet niet wat echte problemen zijn'. Ze zuchtte en keek weer voor zich uit, naar de eindeloze oceaan, het golvende donkere water. 'Ik zal je 1 ding zeggen Freya, de verhalen zijn waar, ze allemaal. Onthoud dat, gebruik dat, alleen zo zul je op een dag een goede Alpha worden'. Daarna draaide ze zich om en wandelde weg. 'Het is inderdaad een mooie ochtend'.  Ik zuchtte en Pinky landde op de balustrade. Pinky was mijn huisdierdraak, een kruising tussen een Schriele dood en Salle dood* waardoor ze eigenlijk een enorm grote Schriele dood was. 'Jij verlaat me niet he Pinky' lachte ik en aaide over haar hoofd. Mijn maag rammelde en ik keek zuchtend naar mijn draak. 'Kom, ontbijt wacht op ons'

*Salle dood: Een soort grote Schriele dood, de grote van een gemiddeld schaap.