Freya

H4: Vermoord

'Weet je wel zeker dat dit een goed idee is?' vroeg ik fluisterend. 'Wat als we in de problemen komen?'. 'Ik wist niet dat mijn zus zo'n lafaard was' plaagde Ferderik. 'Alles komt heus wel goed Freya, je zult zien'. 'Oké' zei ze, niet echt overtuigd. In de verte hoorden we stemmen. Die van pa en tante Roos. 'Weet je dit echt absoluut zeker?' vroeg pa. 'Hoe vaak moet ik het nog herhalen Lucas, ja, ik weet het zeker' zei Roos. 'De put liegt niet'. 'Maar het beeld kan wel totaal uit zijn context gerukt zijn, weet je nog?' vroeg hij. 'Hoe kan dit uit zijn context gerukt zijn?' siste ze. 'Ze sterft Lucas, ze wordt vermoord'. Ik slikte en pakte Ferderiks hand vast. 'Is er echt helemaal niets dat we eraan kunnen veranderen? Het kunnen voorkomen?'. 'Er is nog nooit een beeld van de put niet uitgekomen, dat weten wij beter dan anderen' reageerde tante Roos. Pa zuchtte. 'D-dit kan gewoon niet kloppen... Het moet een vergissing zijn, ja toch?'. 'Ik vrees van niet broer' zuchtte ze. 'Ga je het haar vertellen?'. Er viel een ijzig koude en lange stilte. 'Nee' zei pa kortaf. 'En dat doe jij ook niet, tegen niemand. Dit moet absoluut onder ons blijven'. 'Zoals u wenst, Alpha' zei Roos en kwam onze richting uit. We drukten onszelf tegen de muur in de hoop niet gezien te worden. Toen tante Roos voorbij kwam, kon je duidelijk het teken achter in haar nek zien gloeien. Ik slikte en keek naar Ferderik. 'Misschien moeten we toch maar niet gaan kijken...' fluisterde ik. 'Wat? Ben je bang of zo?' vroeg hij. 'De put zegt dat er iemand vermoord word, wil jij niet weten wie dat is dan?'. 'Het zijn onze zaken niet Ferderik' fluisterde ik. 'Best, blijf jij dan maar op de uitkijk staan' zei hij en sloop richting de put. Pa was al langs een andere uitgang weggegaan en zou hopelijk voorlopig niet meer terugkomen. Ik kon de mist die uit de put opsteeg zien vanaf hier maar ik waagde het niet dichterbij te komen. Het visioen zei dat iemand zou sterven, wat als het iemand was die we kenden? Het zouden rampen van wereld formaat zijn... 'Nee...' hoorde ik Ferderik zeggen met hese stem en zag hem langzaam achteruit deinzen van de put. Hij had tranen in zijn ogen en ging een keer met zijn hand door het warrige blonde haar op zijn hoofd. 'Nee...'. 'Wat is het Ferderik?' vroeg ik stil en zette een stap dichterbij. 'B-blijf daar' zei hij snel en stak zijn hand naar' uit alsof hij me van die afstand kon tegenhouden. 'Je had gelijk Freya, we hadden hier nooit naartoe mogen komen... D-dit was een grote vergissing'. Hij trok me met zich mee, weg van de put. 'Het is iemand die we kennen, niet dan?' vroeg ik terwijl we in de binnentuin aankwamen. Hij stopte en keek me diep triest aan. 'J-ja...'. 'Wie?' vroeg ik. 'Het is beter als je dat niet weet' zei hij stil en keek weg. Ik slikte. Dit was serieus...