Freya

H30: Samen

Pov Ferderik
Merodi en ik wandelden hand in hand in de richting van mijn kamer. Maar zoals ik al eerder zei, de goden haten me. Ma kwam opeens vanuit het niets in de gang en zag ons. Meteen liet Merodi mijn hand los en we keken ongemakkelijk naar ma. 'Merodi?' vroeg ma verward. 'H-hallo mevrouw Draak' zei hij. 'Euh ma, wat doe jij hier?' vroeg ik. 'Ik heb je bed weer in je kamer gezet' zei ze en keek ons verward aan. 'Kan ik je misschien even alleen spreken?'. 'Natuurlijk' zei ik en wandelde een eindje met haar mee. 'Luister Ferderik, je vader vertelde me wat er met je aan de hand is...'. 'Hoe bedoel je?' vroeg ik verward. 'Roos heeft een visioen gehad over jou en Merodi' zuchtte ze. 'We weten dat je meer voelt voor hem dan dat zou mogen'. Ik slikte. Ik was erbij, ik ging eraan... 'M-ma... H-het is niet wat het lijkt, ik zweer het' stamelde ik maar ze lachte en knuffelde me. 'Het is oké Ferderik' fluisterde ze. 'W-wat?' vroeg ik verward. 'Met alles dat er aan de hand is met je zusje... We willen jou ook niet verliezen, al zeker niet omdat je verliefd bent'. 'E-echt?' vroeg ik verbaasd. 'J-jullie laten me gewoon met Merodi samenzijn? Ook al is hij een jongen?'. 'Natuurlijk' lachte ze. 'Trouwens, de wet geld alleen voor mensen, draken kennen andere regels'. 'Echt bedankt ma!' lachte ik en knuffelde haar. 'Ga maar naar Merodi, hij wacht op je' lachte ze. Ik liep meteen al lachend naar hem toe en hij keek me verward aan. 'Waar ben jij zo vrolijk over?'. 'Mag ik  niet blij zijn om bij jou te zijn?' vroeg ik en pakte zijn hand weer vast. Hij bloosde en lachte zachtjes. Samen wandelden we naar mijn kamer en gingen op mijn bed zitten. De deur was dicht en er was niemand die ons kon zien... Het duurde dan ook niet lang voordat we midden in een make-out sessie beland waren. Ik lag op mijn rug in mijn bed en Merodi lag half bovenop mij. We waren aan het kussen en hielden ons niet in. Ik had hem verteld over het visioen. Hij was bang dat binnenkort heel Drakeneiland het zou weten, inclusief de academie en dan zou het zich verspreiden in de archipel. Hij trok terug en ik zag die blik in zijn ogen. Onzekerheid. 'Hey' zei ik stil en wreef met mijn hand over zijn wang. 'Zolang wij gelukkig zijn, boeit het niet wat anderen denken'. 'Je hebt gelijk...' zuchtte hij. 'Natuurlijk heb ik gelijk' lachte ik. 'Zou je mijn vriendje willen zijn?' vroeg Merodi opeens. 'Wisselvallig wauw' lachte ik en kuste hem zachtjes. 'Is dat een ja of een nee?' vroeg hij. 'Wat denk je zelf?' grijnsde ik en kuste hem. 'Hm, dat neem ik als een ja' lachte hij en begon me terug te kussen. We waren samen! We waren een echt koppel! Ik kon het niet geloven! En het beste was dat ik mezelf niet meer hoefde te verstoppen voor mijn familie. Ik kon eindelijk echt mezelf zijn.