Freya

H14: Ruzie

Pov Lucas
'Freya?' vroeg ik en klopte op de deur. 'Ferderik? Komen jullie eten?'. Ik zuchtte en sloot mijn ogen. 'Alsjeblieft, antwoord... I-ik weet dat jullie kwaad zijn maar jullie moeten eten'. Geen antwoord. 'Ze zijn er niet weet je' zei ma terwijl ze voorbij wandelde met een dikke winterjas aan. 'En waar kom jij vandaan?' vroeg ik verward. 'Moet jij dat weten?' vroeg ze en keek me aan. 'Je kinderen zijn op Dundris, moest het je interesseren'. 'Dundris?' vroeg ik verbaasd en opende de deur. Niemand. Ze had gelijk... 'Joanna geeft ze wel te eten, geen zorgen' zei ma en lachte zwakjes. 'Je bent zo beschermend over ze, net zoals je was over Roos toen jullie jong waren'. 'Roos had bescherming nodig' zei ik. 'Net zoals hen'. 'Nee, ze kunnen prima op hun eigen benen staan' zei ma. 'Toen ik hun leeftijd had, toen...'. 'Nee ma, stop' zei ik. 'Tijden veranderen en zij zijn jou niet oké. Zij zijn geen Alpha op die jonge leeftijd zoals jij dat was of zoals ik dat was. Zij hebben de kans om kind te zijn en die wil ik ze ook geven'. 'Snap het dan, ze zijn niet gemaakt om kind te zijn' zei ze en zette haar handen in haar zij. 'Denk je dat ik niet weet hoe iedereen over me praat sinds de oorlog? Roddels'. 'Wat ze zegen is waar ma' zei ik. 'De held die je ooit was is gestorven tijdens die oorlog, dat weet iedereen behalve jij. Waarom denk je dat ik zo snel de Alpha rol van je overnam? Je kan het niet meer aan ma, je bent verandert, mentaal gesloopt. Accepteer dat'. Ze keek me doordringend aan en onze neuzen raakten elkaar bijna. 'Ik mag dan wel fouten gemaakt hebben. Ik mag dan wel niet meer zo perfect zijn als vroeger. Maar jij, zoon, maakt hier de grootste fout. Leren uit het verleden was 1 van de eerste dingen die ik je bijbracht. Ben je je nonkel al vergeten?' siste ze. 'Nonkel Drake was een verloren zaak, dat wist iedereen. Iedereen behalve jij' siste ik terug. 'Zo praat je niet over mijn boer, heb je dat begrepen? Roos was ook een verloren zaak voor velen maar haar hebben we ook gered, ben je dat soms vergeten?' vroeg ze. 'Natuurlijk niet' snauwde ik. 'Waarom geef je de hoop dan zo snel op bij je dochter?' vroeg ze. 'Doe. Ik. Niet' siste ik. 'Blijf hierbuiten, heb je dat begrepen?'. Met dat wandelde ik weg. Ik voelde haar ogen op mijn rug branden maar bleef koppig doorgaan. 'Je bent niet de Alpha die ik hoopte dat je zou zijn Lucas! Je bent een teleurstelling! Hoor je me! Een teleurstelling!'. Tranen vormden zich in mijn ogen toen ze die woorden naar me schreeuwde. Ze sneden dieper dan het scherpste zwaard, deden meer pijn dan welke wonde dan ook. Voor ik het wist rolde de eerste traan over mijn wang. 'Schat? Wat is er? Gaat het wel?'. Ik keek rechtstreeks in de groene ogen van de vrouw van wie ik hield. 'Nee, het gaat niet' snikte ik en liet me in haar armen vallen. 'Alles gaat fout...'

Wie heeft gelijk? Lucas of Krusha? Laat het achter in de reacties! :)