Freya

H13: Schaatsen

'Weet je, dit is eigenlijk ook best leuk' lachte ik en aaide Ferderik over zijn hoofd. Hij was getransformeerd tot draak zodat ik op hem kon vliegen. Het mocht dan wel koud zijn, de lucht was een prachtig blauw en het sneeuwde niet. Vanaf hier kon je de witte laag over het dorp van Dundris zien liggen en op de toppen van de dennenbossen. We waren dichtbij de ijsvlakte en ik zuchtte. 'Weet je waar ik echt zin in heb?'. Ferderik bromde iets onverstaanbaars maar ik wist dat hij wist waar ik aan dacht. Dat deed hij altijd, of toch meestal. Het was een tweelingding. 'Inderdaad, kom op' lachte ik en we vlogen naar de ijsvlakte.

'Wat als het ijs niet dik genoeg is?' vroeg Ferderik en deed zijn schaatsen vast. Vraag niet hoe we aan de schaatsen kwamen, dat wil je niet weten. Ik stond aan de rand van de vlakte met mijn handen in mijn heupen en lachte. 'Sterf ik op de ijsvlakte?'. 'Nou, nee, maar...' zuchtte hij. 'Dan is er niets om ons zorgen over te maken' lachte ik en keek hem aan. 'Komaan Ferderik, dit word leuk. We deden dit elke winter toen we kleiner waren!'. 'Weet ik' lachte hij en stond op. 'Waarom zijn we er ook al weer mee gestopt? Oh ja-'. 'Alpha training' zeiden we tegelijk en lachten. 'Nou, dat zit er voorlopig toch niet meer in voor mij' zei ik en stapte op het ijs. Langzaam schaatste ik weg van de kant en draaide me met een pirouette om. 'Het ijs ligt geweldig Ferderik!'. 'Als jij het zegt' lachte hij en stapte nu ook het ijs op. We schaatsten samen en raceten wat tegen elkaar. Ferderik viel 1 keer maar kwam snel weer overeind. Ik verzamelde snelheid en sprong. Tijdens mijn sprong draaide ik rond en landde op 1 been. Super sierlijk, als een echte kunstschaatser. Niet dat die al bestonden. 'Mooie sprong' lachte Ferderik en stopte vlak voor me. 'Bedankt' lachte ik en wreef even met mijn handen over mijn armen. 'Het word koud, gaan we terug?'. 'Mensen hebben het echt snel koud' klaagde Ferderik en schaatste terug naar de kant. Ik rolde met mijn ogen en schaatste achter hem aan.

'Dus hoe voelt het om een mens te zijn?' vroeg hij en wandelde over een omvergevallen boom. 'Oh hou je kop' zei ik en gaf hem een duw waardoor hij zijn evenwicht verloor en op de grond in de sneeuw viel. Ik kon het niet helpen maar lachen terwijl hij me boos aankeek. 'Het vroeg er gewoon om!'. 'Jij kan het ook echt nooit laten!' riep hij en sprong op me, waardoor ik ook op de grond in de sneeuw viel. 'Eet sneeuw, draak!' lachte ik en gooide sneeuw in zijn gezicht. 'Dat krijg je terug!' lachte hij en verzamelde zelf ook wat sneeuw. En zo ontstond een sneeuwbal gevecht. Het duurde nog even voordat we vol sneeuw terug in het dorp van Dundris aankwamen. Mijn maag gromde, net zoals die van Ferderik. 'Eten?'. 'Hopelijk heeft Joanna wat extra in huis' lachte Ferderik en we liepen in de richting van het huis van het stamhoofd. Al bij al was dit nog best een goede dag.