Freya

H34: Dood

Pov Freya
Ik wandelde door een deel van het kasteel waar ik normaal niet zo vaak kwam. Het deel dat achter pa's slaapkamer lag. De laatste keer dat ik hier in de buurt kwam was toen Ferderik en ik pas uit Dundris terug waren. Toen had ik Ferderik de deur laten openen met mijn Alpha ogen... Wacht. Alpha ogen. Ik was mijn krachten toen toch al kwijt? Opeens schoot er een stekende pijn door mijn pols. Ik staarde er verward naar en zag iets dat ik niet verwacht had. Mijn teken. Het gloeide een licht roos en het brandde in mijn huid. Maar hoe?! Ik was mijn krachten kwijt! Pa had ze van me afgepakt! Dit was niet mogelijk! Ik staarde er verbaasd naar en zag dat het meer gloeide bij een bepaalde deur. Ik slikte en zette al mijn kracht erachter op de deur opende krijgen, wat niet mee viel, geloof me. Uiteindelijk was de deur zo ver open dat ik ertussen door kon kruipen. De kamer was leeg en donker. Maar in het midden, op een pik zwarte staander, stond een roze krachtsteen. Bijna tentoongesteld als in een museum. De steen gloeide, hoe dichter ik kwam, hoe harder. Pas toen zag ik het. Mijn teken stond erin gegraveerd. Langzaam strekte ik mijn hand. De verleiding om de steen aan te raken was vreselijk groot en groeide per seconde. Mijn vingers waren nog slechts millimeters van de steen verwijdert toen... 'Nee Freya! Niet doen!'. Maar het was te laat. Ik raakte de steen aan. Degene die geroepen had was tante Roos. De kracht overspoelde me en stroomde terug in mijn lichaam. Maar het gebeurde te snel, te abrupt. Wacht. Alpha-mode. Dit is hoe ik sterf. Dit is hoe ik aan mijn einde kom. Vermoord door een krachtsteen...en onrechtstreeks door pa... Opeens leek alles te vertragen. De tijd leek even stil te staan en er was een del wit licht. Was dat Walhalla? Wauw, echt cliché. Maar nee hoor, het was oma. Het witte licht kwam van haar Alpha krachten. 'O-oma?' vroeg ik verward. 'Hey Freya' lachte ze en kwam voor me staan. 'Ik ben hier om het lot te wijzigen, om jou te redden'. 'E-echt?' vroeg ik met grote ogen. 'Ja, echt'. Er kwam een man naast haar staan. Ik herkende hem als Harred, mijn opa. Maar hij was gestorven voordat ik geboren was, ik herkende hem alleen van foto's en tekeningen. 'Eindelijk kan ik weer bij mijn man zijn' zei oma en hield zijn hand vast. 'Het is mijn tijd om me bij hen te voegen Freya, mijn tijd om te gaan'. Ze lachte zwakjes. 'Maar jij zult nog lang leven, dat beloof ik je'. Het licht vervaagde, net zoals de 2 die voor me stonden. Ik viel neer op de grond en hoorde Roos' stem. Daarna voetstappen en nog meer stemmen. 'Freya? Freya!'. Het werd even zwart maar toen galmde oma's stem door mijn hoofd. 'Word wakker kind, je hebt nog een heel leven voor je'. Mijn ogen schoten open en ik hapte naar adem. 'Freya!'. Ik werd bijna gewurgd door allerlei personen die de kamer ingekomen waren. 'J-je bent niet dood...'. 'Nee' zuchtte ik. 'Ik niet...'