Freya

H24: Ontbijt

Pov Freya
Ik werd wakker en het eerste wat ik zag was Ferderiks gezicht. 'Goedemorgen broertje' gaapte ik en rolde me om. Ik werd beantwoord met gesnurk en ik rolde met mijn ogen. Tijd om wakker te worden... Een grijns verscheen op mijn gezicht en ik rolde uit mijn bed. Daarna liep ik erom heen en riep keihard in zijn gezicht. 'Wakker worden broertje!'. Ik dook meteen naar de grond. Snel genoeg was ik als mens niet dus moest ik me maar verstoppen. 'Freya!' schreeuwde hij en schoot op. 'Waar ben je! Ik zweer het, ik stuur Star op je af!'. 'Oh komaan broertje, waar is de liefde?' vroeg ik lachend en kwam met mijn hoofd weer boven het bed bovenuit. 'Wanneer ga je daar eindelijk mee ophouden' klaagde hij en keek me aan. 'Wanneer jij ophoud met Star achter me aan te sturen' lachte ik en sprong op het bed. 'Oh hou op, ik heb Star nog nooit echt achter je aangestuurd' klaagde hij en kroop uit bed. 'Ja' zuchtte ik. 'Maar dan nog'. Ik hoorde zijn maag grommen en lachte. 'Honger?'. 'Hmmm' mompelde hij en wandelde naar de deur. 'Kom je?'. 'En anders opgesloten zitten in mijn eigen kamer? Nee dank je' zei ik en holde achter hem aan. Hij was snel, wauw. Waren alle Zwarte Schaduwen zo snel voor mensen? 'Oh sorry, moet ik wat trager gaan?' vroeg hij toen hij achterom keek en zag dat ik 10 meter achter hem was. 'Als het kan...' zuchtte ik. 'Sorry, i-ik vergeet steeds dat je een mens bent...' zuchtte Ferderik en wreef even met zijn hand in zijn nek. 'H-het geeft niet' zei ik stil. 'Laten we maar gewoon gaan eten'. Samen wandelden we naar de eetruimte. Ma zat al aan tafel te ontbijten en keek ons een beetje verrast aan. 'Waar is jullie vader? Hebben jullie hem gesproken?'. 'Nee, nog niet gezien' zei ik. 'Waarom?'. 'Hij ging bij je langsgaan voordat hij naar het werk vertrok' zei ma. 'Misschien sliepen we nog' zei Ferderik en haalde zijn schouders op. 'We?' vroeg ma verward. 'Ferderik heeft bij mij op de kamer geslapen vannacht' verklaarde ik. 'Sinds onze tijd met elkaar beperkt is...'. Het werd ijzig stil aan de tafel en we aten in stilte. Het deed me aan dat diner denken, al was er een pak minder volk. Oma kwam binnen en lachte triest naar me. Vreemd. 'Lucas is naar de academie' zei ze en nam plaats aan het hoofd van de tafel. 'Maar hij heeft niet ontbeten...' zei ma verward. 'We hebben ruzie gehad' zei oma en nam een hap. 'Oh' zei ma stil. Pa en oma hadden alweer ruzie? Over wat? Nogmaals, oma was pa's inspiratie geweest. Hij keek op naar haar, zij was zijn voorbeeld. Ik zuchtte en at verder. Na het eten hield oma me tegen. 'Wat?' vroeg ik. 'Je gaat naar de academie, ja toch?'. 'Misschien' zei ik. Ferderik en ik hadden vandaag normaal Alpha training. Maar ja, ik was geen Alpha en ik droeg geen teken meer... 'Zou je alsjeblieft met je vader willen praten? Voor mij?'. 'Ik weet niet eens waar jullie ruzie over ging' zei ik. 'Zeg hem gewoon dat het me spijt' zei ze. 'Bedankt'. Daarna wandelde ze weer weg.