Freya

H9: Mens

Ferderik kwam niet veel later terug met tante Roos. 'Ik wist dat hij zou instorten...' zuchtte ze en hurkte zich neer naast haar broer. Daarna keek ze vragend naar ons. 'We weten het' zuchtte Ferderik. 'Hm' humde ze. 'Ik dacht dat hij er alles aan zou doen het geheim te houden...'. 'Ferderik heeft het in de put gezien' zei ik. 'We weten het niet van hem'. 'Oké' zei ze en stond op. 'Ik breng hem naar zijn kamer, jullie kunnen gaan'. Ferderik knikte en keek me aan. 'Kom, laten we gaan'. Hij sleurde me mee door de gangen van het kasteel totdat ik mezelf lostrok. 'Waarom wil je me bij tante Roos weghouden?' vroeg ik en keek hem streng aan. Hij zweeg. 'Ze komt voor in het visioen, is het niet?' vroeg ik. 'Ze is erbij wanneer ik sterf'. 'Ja' zei hij stil. 'Z-ze is daar'. 'Alles draait om dat stomme visioen! Alles! Iedereen is aan het rouwen zonder dat ik zelfs nog maar dood ben! Misschien sterf ik helemaal niet! Daar al aan gedacht?!'. Het werd me allemaal even te veel. 'En het lijkt wel of iedereen me wilt beschermen terwijl ze goed genoeg weten dat het niet te voorkomen is!'. Mijn teken begon te steken en mijn ogen gloeiden een rozige tint. Iedere Alpha had zo zijn eigen kleur. Oma had wit, pa groen, ik roos. Volgens mij had Ferderik blauw, maar dat wist ik niet meer zo goed. We gingen dan ook niet zo veel in Aplha-mode aangezien we geen Alpha's waren. We droegen het teken, meer niet. Ferderik slikte en deinsde achteruit. 'R-rustig Freya... K-kalmeer' zei hij stil en taste de muur af opzoek naar de noodknop. Een knop die in alle kamer geïnstalleerd was toen tante Roos 10 jaar werd en de controle over haar krachten verloor. Ze was zeer onvoorspelbaar en roekeloos in die tijd. Daarom had oma voorzorgsmaatregelen genomen en de knoppen geïnstalleerd. 'Durf' snauwde ik met mijn ogen op de knop gericht. 'Dit is voor je eigen bestwil Freya' zuchtte hij en drukte op de knop. Dit kun je nu toch niet menen zeker?! Was mijn eigen tweeling al bang voor me?! Wacht... Ferderik was bang voor me... Bang. Hij was bang dat ik hem misschien iets zou kunnen aandoen... Ik werd geraakt met een verdovingsmiddel en viel neer. Alles werd zwart, ik was bewusteloos. Ik weet niet hoelang het duurde voor ik weer wakker werd, maar ik werd wakker in mijn bed. Pa zat naast me en keek me triest aan. 'Het spijt me Freya, maar ik kon niet anders'. 'W-wat?' vroeg ik verward. 'Het was dat of je leven... Het spijt me'. Hij stond op en verliet mijn kamer zonder een woord te zeggen. Ik staarde hem verward na en zette me recht in het bed. Ik ging met een hand door mijn haar en knipperde verward met mijn ogen. Pas toen zag ik waar hij het al die tijd over gehad had... Mijn teken... Het was weg. Hij had mijn krachten afgepakt! I-ik ben geen draak meer... I-ik ben...een mens...