Freya

H7: Sterven

'Dina en ik hebben jullie keihard ingemaakt' lachte ik en porde Ferderik in zijn zij. 'Ja, fijn dat je ervan genoten hebt' zuchtte hij. 'Waar zit je toch met je hoofd?' vroeg ik. 'Het is het visioen, niet dan?'. 'Pa kan hier elk moment zijn' zei hij in de hoop om van onderwerp te veranderen. We zaten in zijn kantoor bovenin de toren van de drakenacademie. Het was een soort van de universiteit van de archipel. Mensen konden een standaard opleiding volgen op hun eigen eiland en als ze geluk hadden kwamen ze daarna hier terecht. We waren op pa aan het wachten voor Alpha training. We droegen dan wel beide het teken, maar 1 van ons werd Alpha. Of we moesten een nieuwe troep stichten ergens anders, maar daarvoor waren de familiebanden te belangrijk. Pa kwam binnenvliegen en keek ons even kort aan. 'Jullie zijn er al, mooi' zuchtte hij en pakte een boek van 1 van de planken. 'Hopelijk zien we vandaag wat leuks' lachte ik en stootte Ferderik aan. 'Hm? Oh euhm ja' zuchtte hij en keek naar pa. 'K-kan ik je misschien even alleen spreken?'. 'Kan dat wachten tot na de les?' vroeg pa en keek Ferderik aan. 'Nee, dat kan niet' zei hij ernstig. Pa zuchtte. 'Oké, maar snel'. Ze gingen naar buiten en ik bleef alleen achter. Zouden ze het over het visioen hebben? Waarschijnlijk wel... Ik sloop tot bij de deur en legde mijn oor tegen het hout. 'Je bent zonder toestemming naar de put gegaan' siste pa. 'Weet je wel wat je gedaan hebt? Wat je gezien hebt?'. 'Is het waar? Gaat ze echt dood?' vroeg Ferderik diep triest. Het leek wel alsof hij aan het huilen was. Pa zuchtte. 'Ja, ze gaat echt dood...'. Het bleef even stil. 'Nee, nee dat mag niet' zei Ferderik overstuur. 'We kunnen er niets aan veranderen jongen' zei pa stil. 'Maar ik wil haar niet verliezen pa' snikte Ferderik. 'Ik weet niet hoe ik verder zou moeten zonder haar... Z-ze is mijn tweeling, ik hou van haar'. Dat is het moment waarop ik gestopt was met luisteren en wegvloog. Het visioen ging over mij! Mij! Ik was het meisje dat zou sterven! Met tranen in mijn ogen strandde ik op het balkon van het kasteel en barste in huilen uit. 'Freya?'. Ik keek verward op en zag oma. 'Wat?' siste ik. Ze schrok even van mijn reactie. 'Is het de put?'. Ik knikte. 'Je had gelijk, die put is de oorzaak van alles'. 'Waar ging het visioen over?' vroeg ze en legde een hand op mijn schouder. 'Volgens het visioen word ik vermoord' zei ik en keek haar aan. 'I-ik ga sterven...'. 'De put kan ook waanbeelden sturen, dingen die gebeuren omdat je het beeld gezien hebt' zuchtte oma. 'Dat heeft dat stomme ding bij mij vaak genoeg gedaan...'. 'Hoe bedoelt u?' vroeg ik en veegde mijn tranen weg. 'Tijdens de Grote Drakenoorlog en zelfs al daarvoor, stuurde de put ons visioenen die niet leken wat ze waren' zuchtte ze. 'Er was eens een visioen dat Roos kwaadaardig zou worden en me zou willen vermoorden'. 'Echt?' vroeg ik verbaasd. 'Ja, maar ik verloor geen hoop in haar en dat mag jij ook niet doen'. Ik lachte zwakjes. 'Bedankt oma'