Freya

H5: Huilen

Pov Lucas
Ik zuchtte en ijsbeerde geërgerd door de kamer. 'Is er echt niets dat je eraan kan doen?' vroeg Felix. 'Nee' antwoordde Roos in mijn plaats. 'Maar de vorige keer dachten we ook dat Roos ons wat ging aandoen en dat is er toch ook niet van gekomen?' vroeg Clarissa verward. 'Dit is anders' zei ik. 'Dit kan niet anders geïnterpreteerd worden, ze zal sterven'. Ik zuchtte en staarde naar de grond. Ze zal echt sterven... 'We vinden hier een oplossing voor' zei Maxim en keek naar de anderen. 'We moeten dit toch kunnen voorkomen of niet dan?'. 'Nee, dat kunnen we niet' zei Roos en er gleed een traan over haar wang. 'We begrijpen het als je dit liever onder ons wilt houden' zei Felix en keek de anderen streng aan. 'Maar heeft zij geen recht om het te weten?'. 'Nee, niemand vertelt haar ook maar het kleinste ding van dat visioen' snauwde ik. 'Ze mag niet weten wat haar te wachten staat, dat maakt haar leven kapot'. 'Haar leven is sowieso al kapot Lucas' zei Jake. Ik keek hem kwaad aan. 'Niemand. Zegt. Een. Woord'. 'Zoals je wilt, jij bent Alpha' zei Felix en boog zijn hoofd naar me. 'We zullen je volgen in je beslissing'. 'Maar hij is niet mijn Alpha' siste Jake en wandelde de kamer uit. 'Let niet op hem' zei Clarissa en legde een hand op mijn schouder. 'Je weet hoe hij is sinds pa dood is...'. 'Ja, dat heeft ons allemaal verandert' zuchtte ik en keek haar aan. 'Ik wil haar gewoon niet verliezen'. 'Dat snappen we, we zullen haar niets zeggen' zei Maxim. 'En ik praat nog wel eens met Jake, hij kan soms wat koppig zijn' zei Felix. 'Hm, waar heb ik dat eerder gehoord?' vroeg ik half lachend. 'Oh hou toch je kop man' lachte hij en keek naar Roos. 'Zorg goed voor je broer'. 'Zal ik doen' zei ze. Met dat vertrokken ze uit de kamer, uit het kasteel. Roos veegde wat water uit haar gezicht en keek naar mij. 'Het is oké om in te storten op dit moment Lucas... Je hebt nog geen traan gelaten'. 'Een Alpha moet sterk blijven in tijden van crisis, dat is wat ma me geleerd heeft' zei ik. 'En je ziet waar dat haar geleid heeft' zei ze en ik keek haar verontwaardigd aan. 'Wat? Is het niet waar dan?' vroeg ze en stak haar handen in de lucht. 'Ma is niet perfect Lucas, ze is niet de vrouw die ze ooit geweest is, voor de Grote Drakenoorlog. Ze is verandert, dat deden we allemaal. Maar zij heeft het zichzelf nooit vergeven. Ze kwijnt weg in zelfmedelijden, zie dat dan. Dat mag jij niet laten gebeuren Lucas. Wees sterker dan haar'. 'Door wat? Door te huilen?' vroeg ik. 'Huilen is niet voor zij die zwak zijn, het is voor zij die sterk genoeg zijn om hun emoties te tonen' zei ze en keek me in de ogen. 'En jij bent sterk Lucas, dat was je altijd al'. Mijn ogen begonnen te tranen en ik vloog haar in de armen. Ik kon het niet meer aan, ik begon te huilen.