Freya

H10: Joanna

'Laat me hieruit!' schreeuwde ik en bonkte op de deur. 'Jullie kunnen me hier niet eeuwig vasthouden!'. Aerg... Mijn kamerdeuren waren loodzwaar, net zoals de andere deuren van het paleis. Als draak had je daar vrij weinig last van maar als een mensenmeisje van 16? Hm, ja, dat dacht ik ook. Ik zuchtte gefrustreerd en plofte neer op mijn bed. Ik was een mens... Ik was echt mijn krachten kwijt. Pa had ze verdomme van me afgenomen! 'Stomme put' mompelde ik en sloeg op mijn kussen. Bam. 'Stom visioen'. Bam. 'Stomme pa'. Bam. 'Stom alles!'. Bam. 'Aaargh...'. Ik zuchtte en sloot mijn ogen. Niet veel later hoorde ik een drakenschreeuw. Ik verstond niet wat er gezegd werd... Langzaam opende ik mijn ogen en keek rechtstreeks naar Pinky. 'Hey meid' zei ik en forceerde een glimlach. Ze gromde iets, iets wat ik niet verstond. Ik staarde triest naar de grond en zuchtte. 'Sorry meid, i-ik kan je niet meer verstaan...' zei ik stil en aaide over haar hoofd. 'Zeg, hoe kom jij eigenlijk binnen?'. Ze draaide zich om naar het raam dat wagenwijd open stond. 'Dat is het...' zei ik en liep naar het raam. Ik ging in de opening staan en voelde de wind in mijn gezicht. Er vlogen draken voorbij, een groep Pinnen stekers. Perfect. Ik floot op mijn vingers en trok hun aandacht. 'Kan ik misschien een lift krijgen?' vroeg ik half lachend.

'Whoohoo!'. Ik ging op de rug van de Pinnen steker staan met mijn armen in de lucht. 'Backflip!' riep ik en sprong van de draak af. Gewoon om opgevangen te worden door een ander. Dit was leuk! Waarom deden mensen dit niet vaker? Oh ja, misschien omdat zij bang waren om dood te vallen... Die angst had ik niet aangezien ik al mijn hele leven vleugels gehad had. Moest ik me er zorgen over maken? Nah. 'Hey, kunnen jullie me naar Dundris brengen?' vroeg ik aan de draken. Pinky vertaalde, zij deed alles wat ik haar vroeg. Ze gromden en de koers werd gewijzigd richting het noorden. Op Barks zouden ze meteen gaan zoeken, op Dundris niet. Na even gevlogen te hebben kwamen we aan en zette de groep stekers me af. 'Bedankt' lachte ik en zwaaide ze uit. 'Freya?'. Ik draaide me om en zag Joanna staan. Zij was het stamhoofd van Dundris, haar pa en mijn oma waren goed bevriend geweest toen ze jong waren. 'Hey Joanna' lachte ik en rilde. Hier lag er altijd wel sneeuw, maar dan ook echt altijd. 'Heb je het koud?' vroeg ze verward. Draken waren niet zo gevoelig voor temperaturen, dus ik was er niet echt op gekleed. 'Een beetje wel' zei ik en wreef over mijn armen. 'Ik dacht dat jij nooit koud had' zei ze en we maakten onze weg naar haar huis. 'Dat was gisteren' zuchtte ik. 'Nu is het vandaag, nu voel ik de koude pas echt...'. 'Hoezo?' vroeg ze en opende de deur. Ik voelde de warmte over me heen golven en keek haar aan. 'E-er zijn wat dingetjes thuis verandert...' zuchtte ik. 'Het is een lang verhaal'. 'We hebben tijd' lachte Joanna en legde een extra blok hout op het vuur.