Freya

H17: Alpha-mode

'Freya, je bent terug' zei tante Roos licht verbaasd. Waarom vond iedereen het zo vreemd dat ik terug kwam naar het kasteel? Het was toch niet dat, nu ik een mens was, ik niet meer in het kasteel kon komen? Nee toch? 'Ja, ik ben terug' zei ik en keek haar aan. 'Is daar iets mis mee?'. 'Nee, helemaal niet' zei ze en keek naar Ferderik. 'Je hebt het haar niet volledig verteld, of wel dan?'. Hij schudde zijn hoofd. 'Hm' humde ze en ging een kamer binnen. Ik hoorde de deur in het slot vallen en keek Ferderik verward aan. 'Wat heb je me nog niet verteld?'. 'De manier waarop je sterft' zei hij stil. 'Waarop je vermoord word'. 'Dat wil ik ook niet weten' zei ik. 'Dus zeg het me maar niet'. 'Oké, laten we pa gaan laten weten dat we terug zijn' zuchtte hij en wandelde in de richting van pa's kamer. We hoorden stemmen van buiten. Het leken ma en pa. Ma was pa aan het troosten of zo, ik weet het niet. Het gehoor van mensen is echt slecht. 'Wat word er gezegd?' vroeg ik fluisterde aan Ferderik. 'Pa geeft zichzelf de schuld van dit alles... Hij en oma hebben ruzie gehad met elkaar'. Hij en oma? Ruzie? Nee, dat was onmogelijk. Hij droeg haar op handen en knieën, zij was zijn grote voorbeeld geweest. Hij keek op naar zijn moeder en oma was trots op hem. Hoe kon het zijn dat ze ruzie gehad hadden? 'Hij is...aan het huilen...' zei Ferderik stil en keek me triest aan. 'Hij huilt nooit'. Pa stond erom bekent om niet in te storten, nooit. Hij was altijd helder, liet zijn emoties zijn beslissing niet beïnvloeden. Daarom had hij ook mijn krachten afgenomen. Omdat hij me toen niet zag als zijn dochter maar als iemand uit zijn troep. Objectief, zoals een echte Alpha moet oordelen. 'Open de deur' zei ik en keek hem bevelend aan. 'Maar...' zei hij. 'Open. De. Deur' zei ik. Hij slikte en opende de deur. Mijn ogen gloeiden een zacht roze, dat jaagde hem angst aan. Niet dat ik dat op dat moment besefte. 'Pa?' vroeg ik en ging naar binnen. Hij zat op de rand van zijn bed met zijn hoofd in zijn handen. Ma had haar hand troostend op zijn schouder gelegd en fluisterde hem iets toe. Hij keek op, zijn ogen rood en opgezet van het huilen. 'F-Freya...'. Zijn stem was hees. Ik liep naar hem toe en knuffelde hem. 'Sorry, voor alles' fluisterde hij. 'Sssht' suste ik en wreef over zijn rug. 'Het is al goed...'. Hij huilde uit terwijl ma en Ferderik erop stonden te kijken. Stelletje ramptoeristen. 'Het spijt me dat ik je krachten af nam' fluisterde hij. 'Maar ik moest wel, het is beter zo...'. 'Waarom moest het?' vroeg ik en keek hem aan. 'Je was te ver weg' zei hij stil en veegde de laatste tranen weg. 'We konden je niet meer terughalen...'. Ik slikte. Zelfs dat was bij tante Roos nooit gebeurt. Te ver weg zakken in Alpha-mode kon levensgevaarlijk zijn. Ik zou voorgoed verloren kunnen zijn... 'Is dat hoe ik sterf? Alpha-mode?'. Hij knikte. 'Het spijt me zo...'