Freya

H20: Nadenken

Pov Freya
In de verte kon je de geluiden van de natuur horen. Maar verder was het stil. Geen ongemakkelijke stilte als daarstraks maar rustgevende stilte. Stilte waarin ik kon nadenken. Opeens hoorde ik takjes kraken. Er was iemand. 'Freya?'. Ik herkende meteen Ferderiks stem. 'Ben je daar?'. Ik pakte een steen en gooide hem naar buiten. Hij viel met een grote plons in het water. In een grot in de inham van een klif was communicatie dan ook moeilijk. Ik was op Krijgerseiland, neutraal gebied. Deze grot aan de rand van het eiland was de plek waag ik altijd heenging om na te denken. Meestal deed ik dat met Ferderik. We dachten meestal in dezelfde richting en het was rustgevend om met hem te praten. 'Ik heb de anderen meegebracht' ging hij verder. 'Kan ik naar binnen komen?'. 'Alleen jij' zei ik stil maar ik wist dat hij het gehoord moest hebben. Gehoor van een Zwarte Schaduw. Dat was vele malen sterker dan dat van welk ander wezen dan ook. Ik hoorde de anderen iets zeggen en toen was het weer stil. Daarna zag ik een figuur naar binnen komen. Ik herkende duidelijk Ferderiks vorm. 'Hey' zei hij stil en kwam naast me zitten. 'Hey' zei ik stil. Mijn stem kraakte wat, dat kwam doordat ik gehuild had. 'Werd het je even te veel?' vroeg hij stil. Ik knikte. 'Z-ze weten van niets Ferderik...' zei ik bijna fluisterend. 'Het is zo...zo....'. 'Frustrerend?' vroeg hij. 'Doen alsof er niets aan de hand is terwijl eigenlijk alles aan de hand is'. 'Inderdaad' zuchtte ik en staarde naar de grond. 'M-misschien moeten we het hen zeggen...'. 'Nee, dat kunnen ze niet aan' zei Ferderik. 'En je hebt geen krachten meer, ik zie niet in wat er nog verkeerd kan gaan'. 'Snap je het niet dan? Een visioen is onomkeerbaar' zei ik en keek hem aan, rechtstreeks in zijn volle groene ogen. Ogen als die van mij. 'Je denkt dat je je krachten terugkrijgt' redeneerde hij. 'Zodat je dan kan sterven...'. 'Een visioen van de put kan niet voorkomen worden' zei ik stil. 'Zelfs als ik nu mens ben, zal ik nog steeds door hetzelfde lot sterven'. Het bleef even stil. 'Zou pa dat niet weten dan?' vroeg Ferderik uiteindelijk. 'Volgens mij maakt hij zichzelf wijs dat dit de oplossing is, maar diep vanbinnen weet hij dat dat niet zo is... Op dit moment gelooft hij zijn eigen leugens'. 'Hmm' mompelde Ferderik en keek naar de uitgang van de grot. 'Ik ga terug naar de anderen en zeg dat ik niets uit je heb kunnen halen, oké?'. 'Ga je weg?' vroeg ik en keek hem aan. 'Jij kan hier blijven nadenken Freya, maar ik moet nu echt terug naar het kasteel... Ik moet onze ouders laten weten dat alles in orde is met jou'. 'Best...' zuchtte ik en staarde weer naar de grond. 'Verlaat me, zoals iedereen dat doet'. 'Niemand verlaat jou Freya, jij sluit je af'. Met dat stond hij op en vloog de grot uit. Weer even stemmen en toen stilte. Had hij gelijk? Sloot ik me af?